De honkbaljaargang van 2008 is voorbij gevlogen. De zaalvoetbalschoenen waren nog maar net opgeborgen, of de seizoensafsluiter bij Caribe stond weer op het programma.

Hoewel het inmiddels toch al 28 september was, scheen de zon hevig in de lage landen. Het beloofde dus een lekkere nazomerpot te worden, ware het niet dat Groningen blijkbaar buiten de meteorologische landsgrenzen valt. Terwijl honkballers, hockeysters en Nordic Walkers elders in de Benelux gestaag aan hun teint konden werken, stond het exotische gezelschap in Groningen gewoon in de regen.

Het werd vooral de wedstrijd van de ambities van de Paaps. De werper – eveneens bekend als Jasper ‘Papi’ Bronner – sprak voorafgaand aan de wedstrijd ferme taal. Hij verkondigde de intentie om zijn carrière voort te zetten in het buitenveld. De ranke doctorandus werd prompt op zijn wenken bediend, met een veelbelovende basisstek in het Groningse linksveld.

De Paaps bleek echter ietwat onwennig. Terwijl de koortsige Hubert verdienstelijk op de been bleef tegen de Groningse slagploeg, waren noch hoge of lage, noch harde of zachte ballen besteed aan de onzekere, kersverse, donkerharige linksvelder. In navolging van de hologramknuppel, bleek hij in Groningen ook over een hologramhandschoen te beschikken, waardoor een zekere vangbal ogenschijnlijk onmogelijk voorbij ging aan El Papi. Een ongelukkige mis-scoop en onzuivere aangooi later, prijkten daardoor al vroeg in de wedstrijd vier onverdiende punten op het scorebord.

De foutenparade en regenbuien ten spijt, bleef de goede sfeer intact en maakten de Bussumers zich op voor honkslagen op de drollenwerper uit het noorden. Hoewel Caribe toch echt beschikt over een stevige fastballwerper – zo bleek later in de wedstrijd – was voor de gelegenheid een veredelde darter overgekomen uit de dug-out. Ballen harder dan 27 mijl per uur bleken een unicum, maar HCAW kreeg nauwelijks vat op de Antilliaanse curba’s.

Voor de neutrale toeschouwer viel er uiteindelijk toch nog het een en ander te genieten. De thuisploeg scoorde vroeg in de wedstrijd dus al vier punten met dank aan de ambitieuzeling in het buitenveld, maar ook invaller Ivo van den Brand – die zich dit seizoen ontpopt als de ultieme BP-werper – deed zijn recent verworven reputatie eer aan met een verdiende homerun tegen.

Waren de Bussumers dan helemaal voor Jan Doedel en een paar regendruppels afgereisd naar het hoge Noorden? Allerminst! Met het eerste honk bezet door Remco, het tweede honk door Eelco en een double in het midveld, ontpopte zich een schouwspel waar Bernie Ecclestone jaloers op zou zijn. Ed de Kroket moest op weg naar thuis, en werd hierbij opgejaagd als ware de dood hem op zijn hielen! Remco Tolenaar, slechts 57 keer zo rap als de soggy Soestenaar, trakteerde Ed op een portie imposante verbale vuurkracht:

 GAAN ED, GAAAAAN ED, LOPEN ED,LOPEN ED,LOPEN ED,GAAAAAAN ED!!!

Het moge geen verrassing zijn… De Kroket schrikt nog regelmatig wakker van de gedachte aan helleman Tolenaar. Een waardige seizoensafsluiter. Peter Paul

En natuurlijk: de bom van Tolenaar

Lang hebben we erop moeten wachten bij HCAW3, lang duurde het en lang keken we er naar uit (in ieder geval ondergetekende). Natuurlijk zijn we pacifisten en natuurlijk komen we om te honkballen en niets anders, maar toch… ja toch, een beetje fijn was het wel, die bench clearing brawl.

Olympia Haarlem – HCAW3, poging twee. Nadat de eerste exercitie met de bollen van Papi strandde in de kantine van de-club-die-vroeger-gewoon-Tybb-heette, kon HCAW zich op deze zonnige zaterdag opmaken voor de tweede helft van een ouderwetse double header. Na een routinematige overwinning op vrijdagavond, togen de Bussumers op 20 september naar Haarlem voor een slopende pot op een uitgestrekte grasmat.

Papi Bronner begon op de heuvel en gooide niet onverdienstelijk. In vijf innings kon de geboren Gooiboy echter niet verhinderen dat de Kennemers vijf man (onverdiend) over de thuisplaat brachten. Bouwman dook dat het een lieve deugd was (een kleine sneak preview van wat een week later volgen zou), Milan de kekke Kroaat verwerkte grondbal na grondbal, maar desalniettemin moesten de bezoekers aan de slag met een inhaalslag.

Het startsein voor de comeback werd enigszins verrassend gegeven door Remco Tolenaar. Niet zozeer verrassend door de hoofdrolspeler, als wel door de wijze waarop. Met een gratie zelden vertoond op het honkbalveld, joeg de man uit de Meent de bal over de hekken in het linksveld. Een dajakker van de opperste orde dus, waar zelfs gastspeler Salinero, a.k.a. Fons, a.k.a. Seb de midvelder, niet aan kon tippen.

HCAW kwam terug, de score liep op en hetzelfde gold voor de gemoederen. De zon bleef branden en de sfeer werd grimmig. De zoveelste honkslag voor eerdergenoemde Kroaat, gevolgd door een gezonde portie RBI’s, betekende de doodsteek voor de verhitte werper van de thuisploeg. De onsportieve pitcher, die opvallende gelijkenissen vertoonde met een doorsnee kroegkamper, ging Milan in een moment van verstandsverbijstering bij de thuisplaat te lijf, hetgeen ontaardde in een ware knokpartij. Geslagen werd er nauwelijks, maar in omvang was het schouwspel zonder meer de moeite waard. Op punten gewonnen door HCAW werd de brawl uiteindelijk gesust door het arbitrale duo en kon de wedstrijd bij een ongewijzigde (inmiddels) voorsprong voor de Bussumers worden voortgezet.

Bedaard en kalm, met wat pap in de benen en een latent hoge testosteronspiegel, stond de inning op het punt te worden afgerond, toen een kleine oproer-oprisping aan Haarlemse zijde nog roet in het eten leek te gooien… de misplaatst arrogante tribuneklant annex teammanager, getooid in een opvallend roze polo, werd echter duidelijk terechtgewezen door een niet nader te onthullen – vocaal krachtige – voorbijganger.

Uiteindelijk leverde het vooral fysiek slopende weekend twee winstpartijen, een geslaagde knokpartij en een licht gebronsde huid op. Niet slecht dus, voor een stel reserve reserves. Olympia Haarlem – HCAW3: 6-9.

Peter Paul