De goden huilen: Jappie neemt afscheid

Amsterdam, 14 september 2010 – Ondanks de dreigende luchten die boven Nederland samengepakt waren vertrokken de Reserve Reserves afgelopen zondag toch naar Rosmalen om daar Gryphons uit de Eerste Klasse B te gooien. Het liep weer ‘ns anders dan gepland.

Precies op het beoogde tijdstip van vertrek bereikte het wedstrijdsecretariaat van HCAW het bericht dat het slechte veld in Rosmalen wellicht niet bespeelbaar zou zijn, en dat de toppers uit Bussum er beter aan zouden doen nog een half uurtje te wachten. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen dat half uurtje verstreken was, en er nog steeds geen witte rook te bekennen was, werd er toch besloten af te reizen naar het hopelijk zonnige zuiden.

Omdat er in ieder geval geen tijd meer was voor een fatsoenlijke voorbereiding werd in de piekfijne kantine op het briljante complex van Gryphons eerst een overheerlijke pizza gegeten. De bollenbeurt was dit weekend voor De Souza, en wetende dat zijn rol op deze laatste startdag uit het werpleven van Papibon bescheiden zou zijn, wist hij toch weer een behoorlijke stempel te drukken op de middag. Uitmuntende pizza, beetje hete sambal, en gasgevende knoflooksaus. Heerlijk!

Na de uitgebreide lunch werd het tijd om ‘ns naar de toestand van het veld te kijken. Het zuiden bleek helaas helemaal niet zonnig te zijn, en er moest nog hard gewerkt worden voordat dat het veld bespeelbaar zou zijn. Gelukkig hebben de Bussumers voor dit soort situaties altijd de GGL bij zich, die gecoacht door de kundige tuinman Jariño, het veld in no-time weer speelklaar kreeg.

Normaliter zou het vervolg van het verslag vooral gevuld zijn met het verloop van de wedstrijd, de goede en minder goede prestaties van de Reserve Reserves, aangevuld me een koddige kwinkslag hier en daar. Deze keer niets van dat al. Na de eerste twee innings waren er alweer genoeg druivenroutes gelopen, ballen uit handschoenen gestuiterd en aangooien de mist in gegaan dat het kampioenschap voor dit seizoen voorgoed buiten bereik was gekomen. De Yank die na elke sullige wind-up de Bussumse slagmensen verrastte met een 90-miler, of een 80-miler met een haakse hoek, hielp ook niet echt.

Maar daar gaat dit stuk vanaf hier niet over. Dit stuk gaat vanaf hier over het afscheid van Papibon, Papi, Jappie, Jasper. Het stuk gaat dus niet over de twee sombrero’s (2!!!) die uitgedeeld werden. En ook niet over de official scoorster die bijna alle namen goed op het scoreblok kreeg. (Wij zijn  erg benieuwd wat Remco T. z’n koosnaampje is, want z’n voornaam lijkt in ieder geval thuis niet vaak gebruikt te worden.)

Jappie was zijn laatste honkbalweekend vanaf het beginvan onschatbare waarde. Op het moment dat de umps de wedstrijd eruit wilde gooien wierp hij z’n charmes in de strijd en wist met overtuigende teksten de wedstrijd speelbaar te houden.

“vindt u het ook zo warm?”, “nee hoor, ik maak echt maar zo’n klein stapje als ik afzet”,  “mag ik uw zonnebril lenen?”, “in Bussum regende het toen we vertrokken!”, “ik heb geen plassen gezien”, “honkbal zomersport, lalalala” . De umps werden overtuigd om nog eventjes te wachten, en nog ff wachten, ff wachten nog…….. Pizza!!!! ….maar die hadden we al gehad, dus toen kon er uiteindelijk toch begonnen worden.

Omdat de wedstrijd niet echt om over naar huis te schrijven was, heeft de PC besloten het qua tekst hier maar bij te laten. Onderaan dit stukje de boxscore, de statistieken zijn bijgewerkt.

Tijdens de warming up was Papi echter weer bijzonder scherp. Hieronder het bewijs van het onwaarschijnlijk lenige lichaam van Papi, en het bewijs dat als je je hard genoeg inzet de sky de limit is. Een voorbeeld voor alle balletjeugd in Nederland.

(don’t try this at home)

Een laatste blik op de laatste scorekaart, inpakken, wegwezen, en met vakantie.

Papi we zullen je missen!