Wie het Amerikaanse honkbal een beetje volgt kan het niet ontgaan zijn, er is een nieuw fenomeen aan het firmament verschenen. Precies een week geleden speelde de 19-jarig Bryce Harper z’n eerste Major League wedstrijd, en vanaf dat moment staan Washington en verre omstreken in vuur en vlam voor dit super talent. En tot nu toe helemaal terecht. OK, hij sloeg geen homerun in z’n eerste slagbeurt, maar dat is misschien maar goed ook als je de lijst met Rookies bekijkt die dat ooit wel gepresteerd hebben.

Op die lijst staan een paar honkballers die ik van naam ken, soort van, maar echt hele grote helden zijn het nooit geworden. Verder staan er ook 21 spelers op die in hun hele Major League carrière maar één homerun hebben geslagen, in die ene eerste slagbeurt dus. Dat moeten 21 hele bijzondere verhalen zijn. Treurig, dramatisch en mooi tegelijk.

Maar daar staat Bryce dus niet tussen. Hij sloeg een comebacker naar de werper in z’n eerste at bat, en eindigde de wedstrijd met 1 uit 3. Een mooie dubbel in z’n derde slagbeurt, en een bijna historische sac-fly in de 9e inning. Het punt dat hij met die klap binnen sloeg leek even beslissend te worden. Twee innings eerder leek hij ook al beslissend te worden. Bij zijn streep vanuit het linksveld had de honkloper toch écht uit moeten zijn, als de catcher tenminste z’n handschoen had dichtgehouden. Maar goed, de Dodgers kwamen langszij, zowel in de 7^e als de 9^e inning, en een inning later was het sprookje helemaal over toen Kemp met een walk-of-homer de wedstrijd besliste.

We zijn nu een week en vijf wedstrijden verder, en Bryce heeft nog een paar fantastische aangooien gemaakt, springend tegen een muur een bal gevangen en vier dubbels geslagen. 6 uit 16 met 3 ribbies is een fantastisch begin van een mooie, lange carrière, misschien, als er niets mis gaat, als hij niet naast z’n schoenen gaat lopen, en als hij heel blijft.

Deze week checkte ik elke ochtend even snel wat Bryce gepresteerd had die nacht. Zo ook vanochtend. Bryce was voor het eerst echt beslissend geweest. Op zijn dubbel in het linksveld werd in de 6^e inning de 2-1 gescoord. Het bleek het winnende punt te zijn. Maar gek genoeg interesseerde me dat even niet, want ander nieuws van vannacht sprong meer in het oog. Misschien wel op het moment dat Bryce contact maakte voor z’n dubbel, op dat moment gebeurde er namelijk ook iets verschrikkelijks. Op een ander veld, in een andere tijdszone, met een andere speler.

Mariano Rivera is van 29 november 1969, heeft een hele carrière achter zich, is een legende, de beste closer ooit, met de meeste saves, met de meeste seizoenen met 20, 25 en 30 saves, en heeft nog een hele waslijst met andere record stats.

Sinds de nacht van 31 oktober op 1 november 2001 is Mo mijn held, samen met Jeter. In-between-jobs was ik zes weken na de aanslag op de Twin Towers, op de bonnefooi op het vliegtuig naar NY gestapt om daar twee wedstrijden van de World Series te zien. Dat was de bedoeling tenminste, de kaartjes moesten nog wel ergens van de zwarte markt opgepikt worden, en dat lukte. Iets meer dan 2.000 harde Nederlandse guldens kostte die twee kaartjes, drie als je het valse kaartje mee telt. Maar het was elke cent dubbel en dwars waard.

Game 4, het is net twaalf uur ’s nachts geworden, 1 november. De Yankees staan 2-1 achter in wedstrijden en de stand is 1-3 voor de D’backs. Het is de negende inning, er zijn twee uit. Martinez swingt op zijn eerste bal en zorgt ervoor dat de nachtmerrie van reliever Kim begint. De bal gaat het park uit en Martinez neemt met z’n homerun ook O’Neill mee over de thuisplaat, de stand is gelijk.

Voordat de 10^e inning begint schalt uit de luidsprekers “Enter Sandman” van Metallica, op een bijpassend volume. Het publiek wordt gek, ik ook, dit is de opkomst van Mo, Mariano Rivera, de top closer die nu de gelijke stand moet vasthouden. En hij houdt stand, de Diamondbacks komen niet verder dan drie grounders, 6 naar 3, 3 alleen, en 4 naar 3. Klaar na 13 pitches. Priceless!

In de volgende slagbeurt sneuvelen de eerste twee Yankees. Vangballen in het buitenveld, niet slecht geraakt. Kim is er niet gerust op. Jeter is de volgende, een lange slagbeurt, meer dan vier minuten, volle bak, foutbal, foutbal, foutbal, en dan de ontlading, de negende pitch van de slagbeurt. Jeter wordt “Mr. November” door de bal er in het rechtsveld uit te slaan. Kim zakt door de heuvel. Het is 2-2 in wedstrijden, Mo krijgt de win, en er een fan-for-life bij, ik dus.

De volgende dag, een volgende wedstrijd, en ik wordt nog een keer bevestigd in de keuze van mijn nieuwe idool. Weer de 9e inning, de Yankees weer 2 punten achter, weer 2 uit, maar ook weer Kim op de heuvel. Deze keer slaat Brosius een homerun met Soriano op de honken. Het is weer gelijk. Mo krijgt de 11e inning en houdt het droog. De 12 inning van de thriller wordt namens de Yankees toepasselijk gegooid door Hitchcock. Een walk-off-single van Soriano. Yankees win! Het is 3-2 in wedstrijden. De Series gaan terug naar Arizona, en ik naar Amsterdam.

Terug naar het heden. Want ook zonder al zijn fantastische statistieken en epische wedstrijden houdt Mo gewoon van honkbal. Hij weet dat hij de man is voor de laatste inning, dat is hij al jaren, maar hij vindt het ook leuk om bij de batting practice wat balletjes te vangen. Het duurt in de regel dan nog wel een paar uur voordat hij de bal krijgt om de wedstrijd de veilige haven in te loodsen. En vannacht ging dat fout, een makkelijke vangbal, een beetje rare stap op de warning track, en hij stort ter aarde. A-Rod schrikt zich rot, Girardi sprint naar het buitenveld. Het is niet goed. Met tranen in z’n ogen vertelt Mo later wat er allemaal kapot is in z’n knie.

Het komt misschien nooit meer goed. Einde carrière. Maar misschien, heel misschien gaat hij toch nog revalideren, valt het mee, en is hij weer fit voor het postseason. Of voor de World Series, en als dat zo is, ga ik weer proberen aan een ticket en een kaartje te komen. Nog één keer Enter Sandman, nog één save, en laat Bryce dan maar de laatste strike-out krijgen, zijn tijd komt nog wel.

Sinds Peter Paul besloot dat het tijd was voor meer reflectie is hiervoor ook echt ruimte gemaakt in de vorm van een speciale categorie, met de toepasselijke naam “Het Derde Honk”. Omdat er nog geen spontane inzending ontvangen is trap ik zelf maar even af:

Almost Perfect

Het leek een weekend dat geen stukje waardig zou worden. Maar ook zonder de Reserve Reserves kunnen er bijzondere dingen gebeuren. En dan bedoel ik niet eens dingen zoals het uit elkaar spatten van Rutte 1 en een treinongeluk op honkbalworp afstand van waar ik woon. Dat gebeurde ook eergisteren, maar 21 april 2012 werd een bijzondere dag omdat er in Seattle een wedstrijd tussen de Mariners en de White Sox werd gespeeld.

Alsof ik het al aanvoelde, ik moest en zou kijken. En toen MLB.tv m’n iPad even niet begreep nam ik zelfs de moeite om een vriendelijke dame van de Noord Amerikaanse helpdesk ervan te overtuigen dat dat toch echt gefixt moest worden, wat gelukkig al snel gebeurde.

Eerst de Mets, die na een blunder bij een blooper in het midveld in de negende inning een voorsprong weggaven, maar na een fantastische sliding op de catcher van de Giants in de gelijkmakende toch wisten te winnen. Snel zappen naar de Nationals die vervolgens in de 10e door een aardige walk-off sacrifice fly wonnen tegen Miami.

Intussen was de wedstrijd in Seattle al even onderweg, en ook het titanengevecht tussen de Yankees en de Red Sox was begonnen. En als Yankee fan werd dat natuurlijk de wedstrijd die ik zou kijken. Totdat @MLB op Twitter na de 5e inning van Chisox een “Perfect Game Alert” de wereld in stuurde. Toch maar ff switchen, de Yankees stonden toch al 9-0 achter.

Ook de 6e inning ging 1-2-3 voor Humber, de werper van de White Sox, 7 en 8 idem. Elke inning een nieuw “Perfect Game Alert”, maar ik was toch al niet meer van plan van wedstrijd te wisselen. Nog drie te gaan, de commentatoren worden gek, maar z’n teamgenoten doen alsof het just another day at the ballpark is.

De 9e inning dan, er is een 4-0 voorsprong, maar de vraag is niet of er gewonnen gaat worden. Als je iedereen in de eerste 8 innings hebt uitgeschakeld heb je als werper een relatief eenvoudige job, nummers 7, 8 en 9 namelijk aan slag. Geen druk. Maar toch zijn er wat zenuwen, drie wijd kaal, spanning zelfs in Amsterdam op de bank. Maar hij vecht knap terug en dan toch de strike out! De volgende slagman slaat een popfly naar het buitenveld. Nog één te gaan, een pinchhitter, gekomen om het feestje te verknallen. Een goeie slagbeurt, en weer drie wijdballen, volle bak, foutbal, en dan de laatste pitch…

De curvebal begint al aan de buitenkant van de plaat, is ook al niet zo hoog, hij duikt nog verder naar buiten en naar beneden, maar de slagman houdt het niet, checkswing, strike! on the swing callt Blue! Maar het is nog niet over. De bal gaat in de grond, langs de catcher, onderweg naar de backstop. De pinchhitter denkt even aan discussiëren over zijn al dan niet swing, en dat duurt net lang genoeg om de catcher de bal te kunnen laten achterhalen en naar het eerst honk te gooien.

Perfect Game!

(laatste swing van de wedstrijd)

Pas voor de 21ste keer in de lange MLB geschiedenis, en ik zat te kijken! (hier alle 27 nullen) Wat een avond!

En, o ja, de gekkigheid was nog niet over de Yankees mochten dan wel 9-0 achter staan, maar na een puntje in de 6e scoorde ze er nog 7 in zowel de 7e als 8ste inning. Eindstand 15-9 Yankees, almost perfect!

Rijswijk, 17 april 2012 – Vandaag ontving ik vanaf een niet te traceren mailadres een tekst die zich het best laat omschrijven als “column”. En omdat het idee van “meer reflectie” mij wel aan staat heb ik geheel alleen en zelfstandig besloten hier ruimte voor te bieden.

Ik heb nog geen idee of deze mystery-writer doorgaat met inzenden, maar ben het roerend eens met zijn oproep en zal ook wat minder anonieme, maar niet minder begaafde, krabbelaars vragen “iets” in te sturen.

Om deze meningen niet te laten vermengen met de feitelijkheden die deze site rijk is heb ik een speciale pagina ingericht waar hopelijk een aantal schrijvers hun ideeën zullen achterlaten. De naam voor de rubriek is logischerwijs “Het Derde Honk” geworden. Insturen kan via ronald@bouwman.ws

Met enige afstand, zowel letterlijk als figuurlijk, volg ik de laatste jaren de prestaties van de reserve reserves. Door de nieuwe technieken en de vleitige typkunsten van ‘Tomba’, en de laatste jaren van ‘Bouwman’, kan dat zonder dat ik daadwerkelijk als toeschouwer aanwezig hoef te zijn. Ik geef toe dat het soms jammer is dat ik de mannen niet meer in levende lijve kan aanschouwen, maar laten we eerlijk zijn, het heeft nooit het niveau gehad dat tegenwoordig op MLB.tv of ESPN America te zien is.

En laat ik nog wat eerlijker zijn. Hoewel ik de verslagen en artikelen die tijdens de maanden maart tot oktober op de website verschijnen redelijk vermakelijk vind, mis ik af en toe de reflectie, de inzichten en het commentaar van een buitenstaander. Ik ben dan ook verheugd dat ik nu de kans heb gekregen daar iets aan te doen. En laat dit dan ook direct een oproep zijn aan andere voormalige reserve reserves of anderszins betrokken honkballiefhebbers: Schrijf een stuk, beschouw, reflecteer, steek een veer of brand af. Ik zal de site www.reservereserves.com in ieder geval aantrekkelijker vinden en vaker bezoeken. De directe aanleiding voor mij was het stuk dat afgelopen zondag online verscheen wedstrijdverslag, en dan met name de twee externe links die daarin te vinden waren.

Opgeschreven ongeschreven regels

Wat voor sommige honkballers als wetmatigheid beschouwd wordt, is voor andere laten we ook maar zeggen “honkballers” een vreemde opvatting. Als ik zo bij m’n punt kom is meteen duidelijk waar ik in deze discussie sta. Lastig wordt het omdat de regels waar ik het over heb niet uitgeschreven zijn, en de mensen die de uitleg nodig hebben vaak niet de meest heldere van geest zijn. Maar laat ik eenvoudig beginnen. Bij het warm gooien zorg je ervoor dat je niet in het infield gaat staan, maar dat je het gravel netjes houdt. Eenvoudige regel die je al bij de jeugd aangeleerd krijgt. Maar wat nog meer? Je kunt een honkloper tikken die terug duikt naar het honk, en je kunt proberen die honkloper zo hard te tikken dat hij z’n vingers breekt. Dat laatste is bij honkbalwet niet verboden, maar is ‘not done’. Je doet een tegenstander niet onnodig veel pijn. De volgende stap gaat al wat verder. Ook mentaal doe je je tegenstander namelijk niet onnodig veel pijn. “Showboaten” als je net een homerun hebt geslagen is dus ook ‘not done’, geen dansjes, niet extra langzaam over de honken gaan, en al helemaal niet blijven staan kijken als je de bal over de omheining geslagen hebt. Dan het je ook nog het spieken, het valsspelen aan slag. Als slagman mag je niet kijken naar de tekens die de catcher aan de werper geeft. Geen officiële regel die het verbiedt, maar ook ‘not done’. En ook is dat spieken niet geoorloofd als je teammaatje die op het tweede honk is aangekomen de tekens doorgeeft, not done.

Flauwe acties worden ook niet gewaardeerd. Vanuit de dug-out heel hard ‘mine’ roepen bij een popfly in het binnenveld zal maar weinig tegenstanders bekoren. Bij een foutbal en een steelpoging net doen alsof de aangooi er aankomt is ook onnodig en daarom ‘not done’. Acties die in honkbaljargon allemaal in de ‘Bush League’ thuis horen. In ieder geval niet op een echt honkbalveld.

Echt lastig te begrijpen wordt het pas wanneer de stand in de wedstrijd bepaalt wat je wél en niet kan doen. Ook dat heeft te maken met het tonen van respect aan je tegenstander. Als je in de 9e inning 9 punten voor staat steel je geen honken meer, en worden er geen stootslagen meer gelegd. Als je in de 9e inning 9 punten achter staat doe je dat overigens ook niet, niet alleen is het stom omdat je op die manier relatief makkelijke nullen weggeeft, maar je hoopt ook dat je tegenstander je met dat soort trucjes niet extra vernedert.

Vaak worden onnozele spelers op tijd tot de orde geroepen door coaches of teamgenoten, soms gebeurt dat niet. In dat geval gaan er ineens hele andere regels gelden. Oog om oog, tand om tand. Als je bijvoorbeeld in de 9e inning bij een 9-0 voorsprong net het tweede honk gestolen hebt, dan zou het weleens kunnen zijn dat de slagman de volgende bal heel hard tegen z’n lichaam gegooid krijgt. Deze zogenaamde “bean ball” is het enige legitieme wapen dat een tegenstander tegen slecht gedrag heeft. Het mag niet, dat is wel een officiële regel, maar iedereen (behalve de onnozelen) weet dat het er aankomt. Om de materie nog complexer te maken hieronder nog een aantal regels waaraan de bean ball actie aan moet voldoen.

· Don’t let retaliation get in the way of winning a ballgame.
· Don’t headhunt. It is a message, not an attempt to injure.
· Don’t retaliate against just retaliation. If a teammate gets thrown at for being a jackass, tough.
· Don’t make it obvious that you intentionally hit someone. Everybody, including the umpire, already knows.
· Don’t forget that you are also a hitter in the lineup!
· Don’t throw at a guy for having a good day.
· Don’t go after innocent victims.
· Don’t throw behind a batter. Get it done, or don’t do it at all.

Maar wees niet naïef, als iemand opzettelijk wordt geraakt wordt het over het algemeen een ongezellige en lelijke bedoening, ook in de 1ste Klasse A.

Was getekend Peter Paul