(Home)Run ‘71

Tja, dit wedstrijdverslag kan natuurlijk gaan over de ontstellend lange reis naar het Twentse Oldenzaal (nôh, wat een takke-eind), of over de individuele wedstrijdstatistieken (ja Daan, het was een beste dajakker) of over de eveneens belachelijk lange, troosteloze terugweg (wederom dat takke-eind), maar uiteindelijk gaat het maar om één ding… Nou ja vier eigenlijk. Of vijf of zes. Het is maar hoe je het bekijkt.

We schrijven zondag 24 augustus, Run ’71 versus HCAW3. Als gewaarschuwde mannen reisden de Bussummers af naar het oosten van het Oosten des lands. Vorig jaar ontpopte de uitwedstrijd zich immers tot een ware thriller, waarin vijandelijke honkslagen nauwelijks van de lucht waren. Gewaarschuwd dus: die Tukkers kunnen slaan! 

De opstelling van HCAW was in het Overijsselse dan ook navenant: Jariño verdedigde korte stop, de kekke Kroaat zat achter de plaat en Paparin regisseerde het buitenveld. Een as om van te smullen dus, en wetende dat Papi Bronner op de heuvel startte, Ed de Kroket de keystone completeerde en ook Jeroen Hubert, Tomba Urbanus en Remco Tolenaar op de basisopstelling prijkten, restte niets dan vertrouwen in een goede afloop. 

And we were wrong. Papi had het vroeg in de wedstrijd al lastig en had zichtbaar moeite om scherp en slinks de slagploeg van Run ‘71 te temmen. Een vroege achterstand was het gevolg en na drie innings werd de lange adonis vervangen door zijn bebrilde ploeggenoot Ibo ban den Brano.  

Voordat de linkshander kon beginnen met het beperken van de schade, had een geheime HCAW-troef al iets teruggedaan: Daantje Horn (jawel, wij hebben ook een Tukker!!) roste ietwat onverwachts de bal over het hek en nam en passent twee punten mee over de thuisplaat. Een spannende finale hing in de lucht; deze wedstrijd was nog allerminst gespeeld… 

Het vervolg was veelbelovend. Ibo wees de eerste zes slagmensen genadeloos terug en de inmiddels zesde inning ving aan met een spannende tussenstand. Maar toen begon het…

Openingsslagman Run ’71, 0 slag – 0 wijd, fastball aan de buitenkant… BAM! Linedrive door het midden. Double. Niets aan de hand nog. Man op twee, nul uit, alles in eigen hand. En zo geschiedde. De volgende man ging uit. Één uit dus. Derde slagman: fastball… BAM!! Homerun. Bullocks, het gat groeit met twee punten. Volgende bal… BAM!!! Homerun.

Voor de meeschrijvers, jawel, dit heet gewoon ‘back-to-back’. Tegenvallertje dus, maar dit had-ie nodig kennelijk, die Brabo op de heuvel. De boosheid vertaalde zich in een setje change-ups, waarna de inning teleurstellend edoch daadkrachtig werd beëindigd. Zevende inning. Het scoreverschil inmiddels fors, maar hoop leefde voort in de Noord-Hollandse harten.Eerste bal van de inning, fastball uiteraard…BAM!!!! Serieus?! Ja echt. Homerun. Surrogaatcoach Keetelaar kan zijn ogen niet geloven en bestijgt de heuvel voor een praatje. “Zo haal ik je er mooi niet af. Maak een nul…,” aldus de lange leraar. Een rollertje volgt en de volgende slagman stapt naar de plaat. Daar staat-ie dan, de gedoodverfde tweede nul. Klaar voor de slacht. Of niet natuurlijk… BAM!!!!!! Homerun…

Even voor de goede orde. Het veld in Oldenzaal is niet groot, maar zeker ook niet klein. Stuk voor stuk waren het bommen. Liefst vier homeruns op de Brabo, eentje op El Papi en ook nog één van de Tukker in Gooise dienst.

Het is te danken aan de tuinvirtuoos uit de Copacobana dat de zevende inning een einde kreeg, maar het moge duidelijk zijn dat dit een wedstrijd was om nooit te vergeten. De reisafstand was gigantisch en de teleurstelling fors. De score liep in zeven innings op naar een verbazingwekkende 14–4 in het voordeel van de thuisploeg. Zo lang als de heenrit duurde, zo kort duurde de wedstrijd. Volgend jaar misschien een nieuwe poging..

 Peter Paul (blij met de keuze voor een alias…)