Het was een mooie zonnige lenteavond in Heemstede. Een beetje zwoelig zelfs, en het was dan ook voor het eerst sinds maanden dat de heren huiswaarts keerden met zowel een overwinning als een fijne dosis muggenbeten.

Zwanger van spanning werd de wedstrijd ingeluid. Zelfs de werper van RCH leek nerveus over de naderende pufexpeditie in Huize De Smet-Birnie, waardoor Allen Weerbaar al na de eerste inning leidde met een kleine doch gezonde voorsprong. Zijn gebrekkige controle, vergezeld door inmiddels vertrouwde honkslagen van ‘father-to-become’ Gagarin en zongebronsde Milan, werden vergezeld door de routine en klasse van een zekere Sander Fokker. Deze nieuwe ster aan het firmament deed in niets denken aan het echec bij de gelijknamige vliegtuigbouwer, en verdiende met twee soevereine honkslagen, een rbi-walk en een lastige vangbal, terecht de beer en stelde mede de overwinning veilig.

Een overwinning die tegen de sterke slagploeg niet mogelijk was geweest zonder het uitmuntende optreden van Jeroen Hubert, die zijn arsenaal lijkt te hebben uitgebreid met een nog hardere fastball en nog brutere curve. Vooral de laatste diende zich al aan in de wedstrijdvoorbereiding, toen de breaking ball de voet van Fuerteventura-adept Tomba Urbanus danig op de proef stelde.

In het kielzog van de uitstekend presterende Fokker en Hubie, droeg vrijwel de gehele slagploeg zijn steentje bij in de creatie van een vermakelijke wedstrijd voor de neutrale – veelal kakkineuze – toeschouwer: twee honkslagen door het midden van Daan Horn, een weergaloze triple van Remco (na 0-4, eindigend met 2-6), de heerlijke kip-avocadopasta van mevrouw Keetelaar, de kiezelharde linedrives van Jariño, Bouwman met zijn eerste hit en een You Tube-waardige struikel-duik-rol-oh-ik-laat-de-bal-vallen-raap-deze-weer-op-en-gooi-hem-langs-een-stilstaande-Hubie-actie, en de masochistische neigingen van Ed de Kroket, die uit frustratie de bal met blote hand uit de lucht sloeg.

Vreugde en verdriet lagen dicht bij elkaar deze 25^e april. Milan ontving het heuglijke nieuws dat zijn monsterbod op een Amsterdamse woning het juiste was. Yuri sloeg de bal liefst 135 meter, om erachter te komen dat het hek toch echt nog ietsje verder stond. Jasper ging voor drie innings, maar zelfs hij kreeg niet voldoende punten tegen om nog iets te doen aan de marge van tien, en de ogenschijnlijk aan Parkinson lijdende veldscheidsrechter moest na een bal op zijn heup nog vrezen voor zijn leven, maar kon de pot vervolgen.

De eindstand luidde uiteindelijk 16-5 voor de heren uit Bussum, maar veel belangrijker nog,  was de inleiding van de geboorte van Jalou Cecile Catharina De Smet op 27 april 2008.

Peter Paul

Gezien het feit dat onze huisschrijvers Ivo en Woody beiden schitterden door afwezigheid afgelopen vrijdag, kon ik een extra taak aan mijn almaar groeiende takenlijst toevoegen: een stukje schrijven. Geen misselijke taak, gezien de hoogte van de lat die is neergelegd door Ivo de afgelopen twee weken.  Beiden heren hadden overigens wel een geldig excuus. Ivo ligt samen met zijn roodharige en zonschuwe vriendin in de zon te verbranden op het favoriete eiland van onze coach (Ja ja, ze delen niet alleen hotelkamers, maar ook hun favoriete vakantiebestemmingen!). En Woody is nog steeds niet hersteld van de pijnscheuten die zijn lichaam reeds lange tijd teisteren.

Daarentegen konden we deze avond twee oude vertrouwde veteranen weer welkom heten, de Peanut en Voetsie, en mocht Bouwman zijn debuut maken in deze altijd aantrekkelijke honkbalklasse. Met de komst van dit drietal lag de gemiddelde leeftijd voor de reserve reserves bovendien eindelijk weer eens boven die vertrouwde en befaamde 30+ grens (met dank aan de Peanut die de 40 heeft weten te behalen!).

Terwijl Yuri zijn vrouw nog steeds op knappen staat en Hubie nog in geen velden of wegen te bekennen was, begonnen wij vast aan de overheerlijke traktatie van Ed de Kroket. Zoals elk jaar heeft hij wederom zijn vriendin zo gek gekregen om voor een voltallig honkbalteam een heerlijk avondmaal in elkaar te zetten (Hoe krijgt ie dat toch voor elkaar? Zal het iets met die filmpjes te maken hebben, of heeft ze gewoon echt ‘Respect for his…..’?). De burrito’s gleden net zo soepel naar binnen als Tomba zijn heupbewegingen in Dordrecht.

Maar niet alleen de komst van de drie veteranen en de overheerlijke bollendienst zouden deze avond tot een avond maken om niet snel meer te vergeten. Ondanks de ijzige kou had onze bank vanavond namelijk een Mediterraans tintje! De nieuwste aanwinst van onze hoofdmacht, Gutierrez, had een vrije avond en was daarom naar Bussum afgereisd om een balletje in onze bullpen te gaan gooien. Aangetrokken door de lucht van verse burrito’s besloot hij in onze dug-out plaats te nemen en de rest van de wedstrijd te volgen. Ondanks dat hij dankzij de handschoenen van Roy nog net aan onderkoelingsverschijnselen is ontkomen, bleef hij de gehele wedstrijd zelfs erg sportief zitten. Zelfs de schrik op zijn gezicht bij het afgaan van Ed zijn telefoon, zodat er galmend door de Bussumse honkbalvallei klonk “Respect the ….”, kon de Venezuelaanse Spanjaard er van weerhouden om de kantine op te gaan zoeken.

De avond begon dus goed en je zou zelfs bijna vergeten dat er nog een wedstrijd gespeeld moest worden…. Kwart voor acht begonnen we, met de voor ons inmiddels vertrouwde honkbalregel “bij 3 uit wisselen”. Met een net nieuw aangelegd veld, waar zowaar een wonderschone pitching heuvel is opgerezen, kon er eigenlijk weinig mis gaan vanavond.

Maar ondanks een goed begin zijn we eigenlijk de gehele wedstrijd niet in staat geweest om echt afstand te nemen van onze vrienden uit Purmerend. Zelfs de 3 uit 5 van Remco heeft niet voor de van te voren zo gehoopte monsterscore kunnen zorgen. Sterker nog, na 8 innings stond het nog steeds maar 6-4 voor ons. Hubie had na de 5e inning de heuvel verlaten en ik had het met wat ups en downs tot dat toe behoorlijk goed dicht weten te houden. Geen verkeerd resultaat als je beseft dat tegelijkertijd onze welgevormde Spanjaard mijn vriendin op de tribune stond te versieren!

Terwijl het kwik in de thermometer steeds verder begon te dalen, zelfs Alfred Cops stil werd en er meer en meer verlangd werd naar het eindsignaal voor deze wedstrijd, sloeg in de 9e inning het noodlot toe…. Een daverende tweehonkslag zorgde ervoor dat punt 5 en 6 voor de Vliegende Benzine over de thuisplaat kwam, met als gevolg: verlenging! De gezichten van iedereen bij terugkomst in de dug-out spraken boekdelen over de animo voor deze verlenging. Gelukkig kunnen we in dit soort situaties altijd op 1 iemand rekenen: onze Braziliaanse tuinvirtuoos!

Het 3e zou het 3e niet zijn om de ontstane verlenging niet optimaal te benutten. Het werd daarom erg laat, bijna te laat…. En terwijl de familie Van Groningen-Schinkel de klok nauwlettend in de gaten hield om deze wedstrijd te gaan beëindigen, haalden wij nog eenmaal onze knuppels uit het vet. Toen Remco in de 11e inning begon met een honkslag, en zelfs Gutierrez weer kleur op zijn gezicht kreeg in de hoop op een goede afloop van deze avond, kon niemand minder dan Keet zijn opwachting maken in de slagvolgorde. Ondanks het feit dat Keet geen stap kon verzetten en niets anders dan gymschoenen in zijn tas had zitten, durfde de coach het toch aan om hem als pinch-hitter in te zetten. Na een ouderwetse ‘swing uit de reet’ en een daarop volgende reprimande van Frankie, stond Keet met nog maar 1 ding in zijn hoofd aan slag “Tolenaar moet naar huis”. Ondanks het feit dat met de snelheid van Tolenaar een simpele plopper over het infield voldoende was geweest voor de winst, wist Krijtje het voor elkaar te krijgen om op zijn gymschoenen de bal in 1 keer de hekken in te rossen!! De winst was binnen, maar statistiek geil als hij is, deed hij zelfs nog zijn uiterste best om achter zijn rollator door te sprinten naar het tweede honk. Keetje bedankt, wat een genot was deze hit en wat een opluchting….

Kortom: een onvergetelijke avond met een waardig einde. De eerste punten zijn op zak en de koplopers zijn weer in zicht. Volgende week RCH, het zal mij benieuwen….

Papi