Amsterdam, 22 maart 2010 – Vol goede moed verzamelde de Reserve Reserves zich afgelopen zaterdag in de Bussumse honkbalvallei. Het zou er dan eindelijk van komen, het laatste restje 1974 zou weg gepoetst worden. Het mocht niet zo zijn, maar niet getreurd, er waren hoogtepuntjes.
Het begon allemaal al goed. De altijd vriendelijke Frank ter Hoeve schonk een best bakkie pleur en de meeste Reserve Reserves waren ondanks het vroege tijdstip van vertrek (10:00 uur) ruim binnen de marge aanwezig. Na het controleren van alle Ausweisen kon de trip beginnen. Zum Mastbergen!?!
Omdat die meiste Reserve Reserven keine Ahnung hadden wo Mastbergen was, werd er een Anfahrt uitgedeeld mit daarauf het adres dat ins TomTom ingetypt könte worden. Mastbergen bleek gewoon een goedlachse Tukker te zijn, die ruim voor de Duitse grens een fietsenzaak was begonnen.
Bij arriveren was de groep nog compleet, maar vanaf hier wordt het een verhaal van de tien kleine honkballertjes. Op de foto hieronder is duidelijk te zien dat de spelers nog alle hoop hadden dat de GGL zou aansluiten. De naderende eenzame fietser bleek echter niets van honkbal te weten en de GGL bleek al na anderhalve kilometer te zijn omgekeerd om in het altijd gezellige Renkum de innerlijke mens te versterken.
De teleurstelling was groot, maar na een klein wedstrijdje figuur piezen zat de moraal er wieder gut ein.
Bij het koppentellen bij de volgende stop bleek er weer een aantal Reserve Reserves te ontbreken. Op onderstaande foto wordt door de GKL nog een poging gedaan de ontbrekende heren auf zu telefonieren, maar aangezien hij zelf alle mobieltjes in zijn Rucksack had zitten werd dat een heilloze zaak.
Maar nog was het niet gedaan met de tegenslag. Een pittig heuveltje werd das Fahrrad van der Gagarin zuviel, waarna een verwoede poging werd gedaan das Ketting zu reparieren. Maar jeder weist dat ohne Büroklammer dat niet gaat. Vliegtuigbouwer Fokker besloot een handje te helpen, maar in een dreckig bos, met dat broekje, een ‘helpende hand’ bieden, dat kan verkeerd interpertiert würden.  Glücklich war der goedlachse Herr Mastbergen niet ver uit de buurt om een neues Fahrrad af te leveren.
Om een lang verhaal kurz zu machen: In het hartje van het bruisende Tukkers dorp Renkum werden de teamgenoten weer herenigd en dus kon de reis naar onze Oosterburen voortgezet worden.
Bij enkele spelersvrouwen bestond de angst dat er tijdens het interlandweekend teveel intimiteiten uitgewisseld zouden worden. En die angst bleek terecht. Om de identiteit van de heren te beschermen zijn de actiefoto’s niet op deze website terug te vinden, maar zondagochtend zaten er vier breed glimlachende Rerserve Reserves aan het Frühstück. Bij navraag bleken zij de ‘gemüdlichste schlafzimmer’ gehad te hebben.
De tijd tussen het fietsen en het ontbijt op zondagochtend was voor de PC en tevens webmeister een beetje vaag, aber glücklich haben wir die foto’s noch!
De volgende ochtend bleek Al-Sahaf zijn naam eer aan gedaan te hebben. Het afgegeven weerbericht leek nergens op. Na de zwoele (Schwule?) zomerse avond tijsterde enkele tropische regenbuien het veld van onze Freunden uit Solingen. De wedstrijd lag er dus al vroeg uit, waarna enkel een ritje terug naar huis restte. De uitrit van de parkeergarage bleek de laatste zware beproeving van het weekend. De stijle helling en de wat zwakke versnelling ‘achteruit’ zorgde nog voor enkele spannende momenten, niet in de minste plaats omdat de wanden van de garage een paar keer gevaarlijk dicht in de buurt kwamen. De geur in das Auto was zum kotzen, maar vandaag bereikte ons het bericht dat de buren van das VIP Hotel auch immer noch klagen über das Gestank. Maar geen medelijden uit Bussum, Sie waren gewarnt!!
