Amsterdam, 29 mei 2010 – Na twee verliespartijen op rij waren de Bussumse Reserve Reserves gebrand op een overwinning. Het resultaat was prima. De Alphenaren werden met 9-3 aan de kant gezet. De vraag blijft, was het het allemaal waard?
De Bussumers zijn niet gewend te verliezen, ze houden er ook niet van. En als er dan wél verloren wordt, zelfs twee keer achter elkaar, gaan er andere krachten spelen. Afgelopen vrijdag gingen alle registers open. Honkbal is een spelletje dat voor 90% bepaald wordt tussen de oren, en is slechts 10% afhankelijk van de fysieke capaciteiten. De taakverdeling bij de Reserve Reserves was als volgt: Jariño fysiek, de rest kreeg de taak het tussen de oren te winnen.
Ed de Kroket nam de leiding. Toen hij tijdens de batting practice de scheidsrechters en de coach van de tegenstander het veld op zag komen stond hij ze netjes te woord, maar hij ‘vergat’ te melden dat de kleedkamers gewoon open waren. De Alpheniers voelden zich daardoor gedwongen zich in de nogal oncomfortabele vieze dug-out om te kleden. De scheidsrechters werden pas verder geholpen toen ze dreigden de honkbalvallei dan maar onverrichte zaken te verlaten. De te laat gebelde kantine opener deed vervolgens nog een duit in het zakje door de umps oude koude koffie te serveren. De mentale voorsprong was genomen.
Zonder fatsoenlijke BP of in- & outfield moesten de Alphians dus aantreden. Dat was te merken, want in de eerste drie innings hadden ze weinig in te brengen tegen een sterk gooiende De Souza. De Bussumers moesten zelf ook een beetje wennen in het slagperk want een werper met aardige snelheid, een aardige slider én een aardige change up hadden ze nog niet gezien dit seizoen. In de derde inning was het vervolgens Gastspeler Maarten die met de eerste Bussumse hit van de wedstrijd meteen de eerste twee punten binnen hengelde. Zijn collega eerste honkman had ‘m de slagbeurt daarvoor nog op scherp gezet door een liner hard naar hem toe te slaan, deze kon hij nog net voor z’n tanden uit de lucht grijpen, waarna de ‘unassisted double play’ afgerond werd.
Vervolgens werd de wedstrijd een kleine driekwartier stilgelegd om de zon de kans te geven achter de watertoren te zakken. Een bekend ritueel voor de Bussumers, voor de tegenstanders blijft het wachten lastig, temeer omdat na de stop het veranderde licht op het veld voor problemen kan zorgen. Die problemen die kwamen er ook, maar eerst voor de Bussumers. Voor de wedstrijd had verse papa Gagarin nog aan Ed de Kroket gevraagd hoe de ‘druivenroute‘ nou precies gaat. In de vierde inning bewees de Kosmonaut dat hij goed had opgelet bij de Kroket z’n uitleg, want zelden zijn er zulke mooie draaien in het midveld vertoond. De ‘druivenroute plus’ betekende op de scorekaart een tweehonkslag en later het eerste punt voor de bijnanultieners. In de vijfde inning deed de Rus iets terug door zelf een raket de open lucht van het midveld in te jagen. De midvelder was kansloos op het projectiel dat na een vlucht van ruim veertig seconden voor z’n voeten neerviel. Niet aangeraakt, dus ook een honkslag. Dit komische voorval was onderdeel van een vier punten rally waarin de HCAW-ers even zoveel hits wisten te produceren. In de zesde inning volgden weer twee punten waarna het gat definitief geslagen was.
In de zevende inning wist Alphians op twee hits ook nog twee keer scoren, maar het was zinloos. Niet wetende dat er in de Bussumse Honkbalvallei geen niewe inning meer gestart mag worden als het 22.50u is, namen de Alpenaren alle tijd om eventuele pitcher wissels te bespreken, rondjes te gooien en klavertjes vier te zoeken. Toen het besluit voor de pitcher wissel eenmaal genomen was en er tien minuten was warm gegooid konden de Bussumers nog één keer scoren. De eerste slagbeurt van Papibon leverde vervolgens de laatste uit van de inning, en verrassend genoeg voor de Alpherians, ook van de wedstrijd op.
Het dieptepunt van de avond werd na de wedstrijd beleefd. De hele week had Vliegtuig Bouwer Fokker positiviteits mailtjes rondgestuurd en aangekondigd dat hij persoonlijk ‘het plezier’ weer terug zou brengen. De verwachtingen voor de speech aan het eind van de wedstrijd waren dan ook hoog gespannen. Helaas bleef het bij een mededeling over de verzameltijd van de volgende dag (vandaag) en afmelding voor dezelfde wedstrijd. Jammer.