Amterdam 16 oktober 2010 РOp de dag dat Papi zich nog ̩̩n keer als Reserve Reserve mag presenteren tijdens de eindejaarsuitspatting op de wallen in Amsterdam, ontvingen wij ook zijn acceptatiespeech die hoort bij zijn toetreding tot de Hall of Fame:
Acceptatiespeech Hall of Fame
Met pijn in mijn hart heb ik eind 2010 afscheid genomen van het honkbal…. Echter, met veel vreugde is het nieuws tot mij gekomen van mijn unanieme (zeer democratische) verkiezing tot de Hall of Fame! Zoals beloofd zou bij een eventuele verkiezing mijn acceptatiespeech volgen, maar alleen bij een veilige terugkomst uit Syrie & Jordanie. Tegen alle verwachtingen (en wellicht verwensingen) in is dit nog gebeurd ook…. Een saaie vakantie dus, nauwelijks noemenswaardig…
Toch is het de moeite waard om deze vakantie nog even aan te halen. Wat het mooie namelijk is van een trip naar deze landen is het besef van de duizenden jaren aan menselijke beschavingen die er al voor ons zijn geweest. In Syrië liggen de twee oudste steden ter wereld, maar is ook het eerste alfabet gevonden, zijn de eerste agrariërs begonnen, hebben volken geregeerd als de Egyptenaren, Romeinen, Grieken, Byzantijnen, Mamluks, Ottomanen, Moslims, etc. Maar de enige mensen die we van al die jaren beschaving vaak terugzien of onthouden zijn de grote leiders of goden, waar tempels, tombes en paleizen voor zijn gebouwd. Dan vraag je je af hoe dit dan met ons zit. Zal over 1000 jaar iemand zich nog ons kunnen herinneren? Waarschijnlijk niet, of toch wel? Dat is nu precies waar ik heen wil. Dit maakt onze Reserve Reserve Hall of Fame namelijk zo mooi: Het maakt je onsterfelijk! De kans is groot dat mensen zich zelfs over duizenden jaren nog de Reserve Reserve Hall of Fame kunnen herinneren en verhalen uitwisselen bij het kampvuur, het is immers de klasses der klasses: de hoofdklasse aluminium. En daarom ben ik ook zo vereerd met deze verkiezing voor eeuwige roem! Dank!
Kampvuur verhalen genoeg, of zou je ze beter kroegverhalen kunnen noemen? Op een of andere manier zijn de mooiste herinneringen toch ook vaak de momenten die eigenlijk niks met honkbal te maken hadden….heel vreemd… Het avondje Dordt zal ik bijvoorbeeld niet snel vergeten, en met mij vele anderen…. De hoeveelheid testosteron, tattoos en oorbellen die we daar aantroffen deden niet veel onder voor de gemiddelde avond in Cherso. Het hangen aan de trap, het feit dat we ons leven te danken hadden aan Ivo die de complete opstelling van Feyenoord uit zijn hoofd wist en enkele quotes die hier niet voor herhaling vatbaar zijn maken dit tot één van de meest onvergetelijke avonden. Het zijn niet alleen deze mooie avondjes die ik ga missen, maar ook het slappe ouwehoeren in de dug-out, het observeren van hoe “teamgenoten†elkaar de hits proberen af te nemen door stiekem de scoreblokken aan te passen, de geur van vers gemaaid gras, het per ongeluk je tas neerzetten in een plas opgerochelde dip, het biertje na de wedstrijd, de filmpjes van Ed, de opmerkingen van Sander en het gevoel van het slaan van een home-run op het verste punt van Veld 1 in je laatste jaar honkbal. Bedankt voor de mooie jaren!
Papi
