Nog 9 te gaan!

Amsterdam, 25 juni 2011 – Gisteren moest de afgelaste wedstijd van begin deze maand tegen de Blue Devils ingehaald worden. Ook deze keer leken de weergoden niet mee te willen werken, maar een telefoontje over een afgelasting bleef uit. De Reserve Reserves reisden dus in de gestaag neerdalende regen af naar Meppel. Iets na enen hield het op met regenen, de wedstrijd ging door en kon uitgespeeld worden.  

Daarmee was de eerste en belangrijkste doelstelling van dit weekend binnen: zeker stellen dat er niet nog een keer zo diep afgereisd moest worden naar het oosten. Een andere doelstelling: aan kop in de comeptitie blijven, was daarmee ook al in-the-pocket. Er konden nog wel wat verliespunten gemorst worden namelijk. Maar dat wisselgeld hebben de Bussumers in de zak kunnen houden. In een goede en snelle wedstrijd werd er gewonnen met 2-5.

Door de recente uitslagen van de Blauwe Duivels, de wetenschap dat er een ‘Yank’ op de heuvel was gespot, en een ooggetuigeverslag van de GGL die een paar innings heeft kunnen scouten bij onze vrienden uit Diemen, lag er een mengeling van emoties over de Reserve Reserves heen. Omdat de heren uit Bussum geen ‘angst’ kennen, zullen we het ‘respect’ noemen, gemixt met enthousiasme en nieuwsgierigheid naar de Amerikaanse Sensatie.

De eerste drie slagbeurten hadden we dan ook niet veel te vertellen. Alleen Ed de Kroket wist al dromend in het slagperk vier wijdballen te verzamelen. Helaas bleef hij vrolijk verder dromen op het eerste honk en werd hij er daar afgepikt. Ook de vorige wedstijd was hij al in zo’n bedrijfsongevalletje verwikkeld geraakt, maar het is hem vergeven. Bitterbal zal ‘m het nodige slaapgebrek bezorgen.

In de vierde inning begonnen de eerste Amerikaanse barstjes zichtbaar te worden. Een hitje van Jopie doorbrak de no-no waarna ook Jariño er met zijn wielen(!) voor kon zorgen dat hij uit het dubbelspel bleef. De nuttige vier wijd van Super Seb bracht Jariño een honkje verder waarna VGM het eerste punt binnen kon slaan. In de vijfde slagbeurt bleek dat Mr. Fox enigszins getergd was. Hij gooide er nog wat miles bovenop en ‘struck out the side’.

Verdedigend liep het de eerste vijf innings ook nog op rolletjes. Gastspeler Kyle (zij een Yank, wij ook een Yank!!) was meer dan voortreffelijk en zorgde ervoor dat slechts 17 slagmensen het slagperk konden betreden. En alleen door een foutje wist een Duiveltje het tweede honk te bereiken.

De zesde inning was het keerpunt van de wedstrijd. Alle Reserve Reserves hadden ‘m nu twee keer gezien, tijd voor wat vuurwerk. De kop van de slagploeg deed daartoe de eerste aanzet. Jopie sloeg z’n tweede lead-off hit en ook Edgar (zie Facebook vrienden) en Jariño pikte een hitje mee, waarvan de hit van de Tuinman het tweede punt betekende. Toen de volgende twee slagmensen net ‘miste’ en uitgevangen werden in het buitenveld leek de Bussumse slagmachine te haperen, maar een striemende hit van de PC stelde vervolgens Edgar ook in staat te scoren. Daarna besloot de Voormalig GKL, na een wat slappe eerste twee slagbeurten, zich ook met de aanval te gaan bemoeien. Zijn hit door het midden bracht Jariño over de thuisplaat en de PC naar drie. Maar het was nog niet afgelopen, de midvelder gooide de bal het binnenveld in, maar er waren geen binnenvelders die zich geroepen voelden het leer op te pakken. De PC aarzelde geen moment en ook hij stoomde door naar de thuisplaat: 0-5.

In de zesde en zevende inning kwamen de Duiveltjes wat beter door en wisten in beide innings te scoren. Gelukkig hadden we ons geheime wapen ‘de plantsoenendienst’ bij ons. In de achtste inning had hij slechts vijf pitches nodig om de drie benodigde nullen te maken. In de negende inning ging dat wat minder soepeltjes. Na een snelle nul gooide een geraakt werper en twee hitjes nog bijna roet in het eten. Gelukkig wist Jariño zich op tijd te herstellen en met een perfecte slagbal aan de binnenkant zorgde hij voor het einde van de wedstrijd én dat er niet alleen aan de Reserve Reserve kant een slagman met vier trike-outs zat.

Met 16 strike outs kunnen we wel zeggen dat we aanvallend de zwaarste wedstrijd van het seizoen hebben gehad (tot nu toe). Alleen Gagarin wist een strike-out te ontlopen. Twee Reserve Reserves missen één strike-out voor de Sombrero, maar niet getreurd er waren ook twee Sombrero’s waarvan één zelfs in XL formaat. Verdedigend werden er ook bijzondere prestatie neergelegd. VGM maakt in het rechtsveld een fantastische start waardoor een liner precies in zijn handschoen kan vallen, en Edgar en Jopie maken achter respectievelijk het derde en het eerste honk een prachtige vangbal. Dat Jopie ‘m dan vervolgens gooit naar de eerste de beste honkballer met een witte broek en een blauw shirt nemen we ‘m niet kwalijk. Het ging meestal goed, maar deze keer was het een Duiveltje.