Sinds Peter Paul besloot dat het tijd was voor meer reflectie is hiervoor ook echt ruimte gemaakt in de vorm van een speciale categorie, met de toepasselijke naam “Het Derde Honk”. Omdat er nog geen spontane inzending ontvangen is trap ik zelf maar even af:
Almost Perfect
Het leek een weekend dat geen stukje waardig zou worden. Maar ook zonder de Reserve Reserves kunnen er bijzondere dingen gebeuren. En dan bedoel ik niet eens dingen zoals het uit elkaar spatten van Rutte 1 en een treinongeluk op honkbalworp afstand van waar ik woon. Dat gebeurde ook eergisteren, maar 21 april 2012 werd een bijzondere dag omdat er in Seattle een wedstrijd tussen de Mariners en de White Sox werd gespeeld.
Alsof ik het al aanvoelde, ik moest en zou kijken. En toen MLB.tv m’n iPad even niet begreep nam ik zelfs de moeite om een vriendelijke dame van de Noord Amerikaanse helpdesk ervan te overtuigen dat dat toch echt gefixt moest worden, wat gelukkig al snel gebeurde.
Eerst de Mets, die na een blunder bij een blooper in het midveld in de negende inning een voorsprong weggaven, maar na een fantastische sliding op de catcher van de Giants in de gelijkmakende toch wisten te winnen. Snel zappen naar de Nationals die vervolgens in de 10e door een aardige walk-off sacrifice fly wonnen tegen Miami.
Intussen was de wedstrijd in Seattle al even onderweg, en ook het titanengevecht tussen de Yankees en de Red Sox was begonnen. En als Yankee fan werd dat natuurlijk de wedstrijd die ik zou kijken. Totdat @MLB op Twitter na de 5e inning van Chisox een “Perfect Game Alert” de wereld in stuurde. Toch maar ff switchen, de Yankees stonden toch al 9-0 achter.
Ook de 6e inning ging 1-2-3 voor Humber, de werper van de White Sox, 7 en 8 idem. Elke inning een nieuw “Perfect Game Alert”, maar ik was toch al niet meer van plan van wedstrijd te wisselen. Nog drie te gaan, de commentatoren worden gek, maar z’n teamgenoten doen alsof het just another day at the ballpark is.
De 9e inning dan, er is een 4-0 voorsprong, maar de vraag is niet of er gewonnen gaat worden. Als je iedereen in de eerste 8 innings hebt uitgeschakeld heb je als werper een relatief eenvoudige job, nummers 7, 8 en 9 namelijk aan slag. Geen druk. Maar toch zijn er wat zenuwen, drie wijd kaal, spanning zelfs in Amsterdam op de bank. Maar hij vecht knap terug en dan toch de strike out! De volgende slagman slaat een popfly naar het buitenveld. Nog één te gaan, een pinchhitter, gekomen om het feestje te verknallen. Een goeie slagbeurt, en weer drie wijdballen, volle bak, foutbal, en dan de laatste pitch…
De curvebal begint al aan de buitenkant van de plaat, is ook al niet zo hoog, hij duikt nog verder naar buiten en naar beneden, maar de slagman houdt het niet, checkswing, strike! on the swing callt Blue! Maar het is nog niet over. De bal gaat in de grond, langs de catcher, onderweg naar de backstop. De pinchhitter denkt even aan discussiëren over zijn al dan niet swing, en dat duurt net lang genoeg om de catcher de bal te kunnen laten achterhalen en naar het eerst honk te gooien.
Perfect Game!
(laatste swing van de wedstrijd)
Pas voor de 21ste keer in de lange MLB geschiedenis, en ik zat te kijken! (hier alle 27 nullen) Wat een avond!
En, o ja, de gekkigheid was nog niet over de Yankees mochten dan wel 9-0 achter staan, maar na een puntje in de 6e scoorde ze er nog 7 in zowel de 7e als 8ste inning. Eindstand 15-9 Yankees, almost perfect!