Amsterdam, 29 september 2024 – Dit is nog niet het verslag waarvan door sommige mensen misschien al gedacht wordt dat het nooit meer gaat komen. Dat komt namelijk wel (het is er zelfs al), want tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen was er echt meer dan voldoende om over te schrijven.
Sinds iedereen de KNBSB-app heeft en alle uitslagen netjes digitaal worden geregistreerd valt er sowieso weinig meer geheim te houden. Maar wij hebben ons nog even vastgehouden aan het aloude principe “als er geen verslag is is het niet gebeurd”.
We hebben met het niet optekenen van dat verslag ook het einde van dit seizoen nog twee weken kunnen uitstellen. We zijn dus ook met z’n allen nog twee weken langer de Reserve Reserves geweest. Maar dat is nu voorbij.
In het verslag gaan we het hebben over die knotsgekke wedstrijd in Assendelft, maar eerst moeten we stilstaan bij iets waar we elk jaar mee te maken hebben, namelijk met het stoppen van spelers. Niet ieder jaar wordt er een stukje aan gewijd, maar dit jaar wel omdat het er even op leek dat er zoveel spelers gingen stoppen dat het voortbestaan van de Reserve Reserves in het geding zou komen. Gelukkig is het nog niet zover en is het aantal stoppers beperkt gebleven tot twee (voorlopig), en is er ook al zicht op versterking.
En toch schrijf ik dit tekstje met een zwaar gemoed want volgend jaar moeten we het doen zonder twee spelers die de afgelopen jaren hun stempel op het team gedrukt hebben. Als eerste noem ik hier Seb, The Producer. Hij speelde relatief kort bij de Reserve Reserves maar hij heeft een lange historie bij HCAW. Hij speelde in Bussum in de hoofdmacht en na z’n Hoofdklasse-carrière speelde hij met TIW Survivors ook nog vaak tegen de Reserve Reserves. Zo wist hij bijvoorbeeld in 2012 als enige Diemenaar iets in te brengen op De Souza.
Ik (de PC) ga nog veel langer terug met Seb want ver voordat hij HCAW achter zich liet zijn we samen nog ‘ns door de burgemeester van Bussum gehuldigd in ‘t Spant, omdat hij met de HCAW-junioren Nederlands kampioen was geworden, en ik daar als hulpcoach van Edward Kreuning bij mocht zijn. Extra pijnlijk bij het stoppen van Seb is dat hij, ondanks ons leeftijdsverschil, de op één na oudste Reserve Reserve was. Maar dat stukje bewaar ik liever voor therapie.
Helemaal zullen we Seb niet hoeven missen want hij zal als jeugdcoach van z’n eigen kinderen nog steeds heel regelmatig bij HCAW te bewonderen zijn. Seb, bedankt!
Arjan, Elsje, heeft de kinderen al wel geproduceerd, maar hij is nog niet zover dat hij ze volgend jaar bij HCAW gaat coachen. Eigenlijk is hij ook nog niet klaar om te stoppen, en als je heel eerlijk bent, en je houdt zo van het spelletje als de Reserve Reserves dat doen, dan ben je nooit klaar om te stoppen. Maar soms kun je niet anders, kennelijk.
Arjan speelde 11 seizoenen bij de Reserve Reserves en is daarmee één van de langst spelende spelers. En als je zo lang met elkaar speelt dan maak je ook veel met elkaar mee. We hebben Elsje dan misschien niet groot zien worden, we hebben Arjan wel volwassen zien worden. Van z’n vrijgezellenfeest dat volgens sommigen té gezellig was, tot de Koning van de Jäger Bom, een titel die misschien ook een beetje té was.
En op het veld gaan we Arjan natuurlijk ook hard missen. Wat betreft het honkbal zijn er teveel dingen om op te noemen, nou ja, ééntje dan toch misschien, de titel “Koning geraakt werper” zal voor eeuwig in de handen van Arjan blijven.
Ik ben zelf ook één keer met honkbal gestopt. Het duurde vervolgens 11 jaar voordat ik m’n handschoen weer uit het vet (daar had ik ‘m eigenlijk in moeten doen) had gehaald. We hopen dat Arjan zich sneller bedenkt. Arjan bedankt!
We gaan jullie missen.
(foto met dank aan Baseball Frames a.k.a. GymBoy Sr.)