Tja, dit wedstrijdverslag kan natuurlijk gaan over de ontstellend lange reis naar het Twentse Oldenzaal (nôh, wat een takke-eind), of over de individuele wedstrijdstatistieken (ja Daan, het was een beste dajakker) of over de eveneens belachelijk lange, troosteloze terugweg (wederom dat takke-eind), maar uiteindelijk gaat het maar om één ding… Nou ja vier eigenlijk. Of vijf of zes. Het is maar hoe je het bekijkt.

We schrijven zondag 24 augustus, Run ’71 versus HCAW3. Als gewaarschuwde mannen reisden de Bussummers af naar het oosten van het Oosten des lands. Vorig jaar ontpopte de uitwedstrijd zich immers tot een ware thriller, waarin vijandelijke honkslagen nauwelijks van de lucht waren. Gewaarschuwd dus: die Tukkers kunnen slaan! 

De opstelling van HCAW was in het Overijsselse dan ook navenant: Jariño verdedigde korte stop, de kekke Kroaat zat achter de plaat en Paparin regisseerde het buitenveld. Een as om van te smullen dus, en wetende dat Papi Bronner op de heuvel startte, Ed de Kroket de keystone completeerde en ook Jeroen Hubert, Tomba Urbanus en Remco Tolenaar op de basisopstelling prijkten, restte niets dan vertrouwen in een goede afloop. 

And we were wrong. Papi had het vroeg in de wedstrijd al lastig en had zichtbaar moeite om scherp en slinks de slagploeg van Run ‘71 te temmen. Een vroege achterstand was het gevolg en na drie innings werd de lange adonis vervangen door zijn bebrilde ploeggenoot Ibo ban den Brano.  

Voordat de linkshander kon beginnen met het beperken van de schade, had een geheime HCAW-troef al iets teruggedaan: Daantje Horn (jawel, wij hebben ook een Tukker!!) roste ietwat onverwachts de bal over het hek en nam en passent twee punten mee over de thuisplaat. Een spannende finale hing in de lucht; deze wedstrijd was nog allerminst gespeeld… 

Het vervolg was veelbelovend. Ibo wees de eerste zes slagmensen genadeloos terug en de inmiddels zesde inning ving aan met een spannende tussenstand. Maar toen begon het…

Openingsslagman Run ’71, 0 slag – 0 wijd, fastball aan de buitenkant… BAM! Linedrive door het midden. Double. Niets aan de hand nog. Man op twee, nul uit, alles in eigen hand. En zo geschiedde. De volgende man ging uit. Één uit dus. Derde slagman: fastball… BAM!! Homerun. Bullocks, het gat groeit met twee punten. Volgende bal… BAM!!! Homerun.

Voor de meeschrijvers, jawel, dit heet gewoon ‘back-to-back’. Tegenvallertje dus, maar dit had-ie nodig kennelijk, die Brabo op de heuvel. De boosheid vertaalde zich in een setje change-ups, waarna de inning teleurstellend edoch daadkrachtig werd beëindigd. Zevende inning. Het scoreverschil inmiddels fors, maar hoop leefde voort in de Noord-Hollandse harten.Eerste bal van de inning, fastball uiteraard…BAM!!!! Serieus?! Ja echt. Homerun. Surrogaatcoach Keetelaar kan zijn ogen niet geloven en bestijgt de heuvel voor een praatje. “Zo haal ik je er mooi niet af. Maak een nul…,” aldus de lange leraar. Een rollertje volgt en de volgende slagman stapt naar de plaat. Daar staat-ie dan, de gedoodverfde tweede nul. Klaar voor de slacht. Of niet natuurlijk… BAM!!!!!! Homerun…

Even voor de goede orde. Het veld in Oldenzaal is niet groot, maar zeker ook niet klein. Stuk voor stuk waren het bommen. Liefst vier homeruns op de Brabo, eentje op El Papi en ook nog één van de Tukker in Gooise dienst.

Het is te danken aan de tuinvirtuoos uit de Copacobana dat de zevende inning een einde kreeg, maar het moge duidelijk zijn dat dit een wedstrijd was om nooit te vergeten. De reisafstand was gigantisch en de teleurstelling fors. De score liep in zeven innings op naar een verbazingwekkende 14–4 in het voordeel van de thuisploeg. Zo lang als de heenrit duurde, zo kort duurde de wedstrijd. Volgend jaar misschien een nieuwe poging..

 Peter Paul (blij met de keuze voor een alias…)

Vrijdag 15 augustus bood toeschouwers alweer de volgende zonnige wedstrijddag in deze enerverende honkbaljaargang van HCAW’s Reserve Reserves. Ditmaal was koploper UVV naar de Honkbalvallei getogen, met een grote afvaardiging wel te verstaan, gedeeltelijk afkomstig uit de regio Utrecht, aangevuld met een halve Amerikaanse staat.

Het werd een weinig verrassende nederlaag voor de Bussumers helaas. Niet zozeer weinig verrassend omdat het Gooise sterrenensemble niet in staat wordt geacht om te winnen van de trotse koploper, maar eens te meer omdat UVV het adagio aanhangt dat alles wat goed is, van ver komt. En dan met name uit de VS. Conclusie: op deze olijke vrijdagavond stonden een elftal nuchtere Hollanders ineens tegenover een setje Amerikaanse werpers die het klaarblijkelijk leuk vinden om in de Tweede Klasse A fastballs, sliders en wat al niet meer, van rond de 85 mph (voor de meeschrijvers thuis: dit is 136,765 km/u) af te vuren op argeloze Nederlandse slagmensen.

Leuk is anders dus. Gezellig evenmin. Het resulteerde in snelle edoch weinig afwisselende slagbeurten, met liefst twintig strike-outs aan de zijde van de thuisploeg. Drie sombrero’s zelfs (sorry Daan, Yuri ). Uitzondering op de regel was de enige nog levendeen Ed… vliegtuigbouwer op de Nederlandse honkbalvelden: Sander Fokker was stijlvol verantwoordelijk voor twee van de drie honkslagen, geflankeerd door kompaan Yuri Paparin die eveneens een single noteerde.

Het is dan ook louter aan het uitstekende spel van de HCAW-defensie te danken dat de wedstrijd nog enigszins de moeite waard was voor de neutrale toeschouwer. Achtereenvolgens hielden pitchers Jeroen Hubert (5 2/3 innings: 7-3-7-1) en Ivo van den Brand (3 1/3 innings: 2-0-2-0) de vijandelijke slagploeg met dank aan het goede verdedigende werk van hun ploeggenoten goed in toom, waardoor het puntenverschil beperkt bleef tot drie.

Hoewel de Utrechtse honkbaljeugd de ontwikkelingen bij UVV met lede ogen aan zal zien – goh, je zou daar maar een talentvolle Nederlandse werper zijn – verstevigde de ploeg haar koppositie na een voor HCAW3 pijnlijke 1-4 einduitslag. Pijnlijk niet alleen door de vele strike-outs, maar mede door kiezelharde ballen op de teen van Frankie, arm van Ivo en duim van Milan.

Peter Paul (from Holland)

Op vrijdag 1 augustus trad HCAW3 aan tegen een directe concurrent voor een top-3-positie in de Tweede Klasse A: RCH. Op voorhand een zogenaamde 4-puntenwedstrijd dus. Een kraker. Een partij op het scherpst van de snede. Een schermutseling tussen twee ploegen met het mes tussen de tanden en een overduidelijke, onaflatende wil om te winnen.Of niet natuurlijk... In werkelijkheid bleken de termen gezapig, langdradig en zomeravondhonkbal beter van toepassing op het schouwspel. De klamme zomerse dagen die de laatste week van juli kleur gaven, hadden overduidelijk een weerslag op het spel van beide Noord-Hollandse honkbalgiganten. Ironisch genoeg bleek noch RCH, noch HCAW met een overwinning huiswaarts te keren. De wedstrijd ontspon zich tot een gelijkspel. Bijna een unicum in het honkbal, maar als het ergens kan, dan in de Bussumse honkbalvallei. Let’s no longer beat around the bush: het werd 6-6 na 8 innings en tijd voor een vervolg was er niet.

De avond begon niet best voor de Bussumers. De eerste negen slagmensen keerden onverrichter zaken ‘dug-outwaarts’ en de drollenwerper uit Heemstede hield de Gooise slagploeg uitstekend in bedwang. De hoge temperaturen, benauwde atmosfeer en het latente vakantiegevoel gaven de titelkandidaat een matte, ongeïnspireerde indruk. De invloed van de zon was sowieso goed merkbaar: na krap een half uur werd de wedstrijd al gestaakt wegens een naar verluidt hinderlijke stand van het hemellichaam.Na drie kwartier lummelen, werd de wedstrijd weer hervat en het intermezzo bleek de Bussummers geen slecht gedaan. Zowaar noteerde de slagploeg haar eerste aanvallende speldenprikken en Hubert vervolgde zijn zoektocht naar waar hij in grossiert, strike-outs. Al met al bleef RCH echter lange tijd de betere en moest door de thuisploeg een manier worden gevonden om de vroege achterstand weg te poetsen.HCAW toonde na de pauze gelukkig een dodelijke efficiëntie en bleek in staat om vrijwel iedere scoringskans optimaal te benutten. Met slechts een negental hits, was de ploeg in staat om na de moeizame start toch zes punten op het scorebord te brengen. Onder aanvoering van Yuri Paparin (2 uit 4), gastspeler Peter C. Smit (2 uit 4) en de wekelijks excellerende Ed de Kroket (2 uit 4), werd aangetoond dat topploegen ook punten (in dit geval eentje) kunnen halen door slecht te spelen.

Het was uiteindelijk dan ook misschien wel aan de werpers te wijten dat de punten niet allemaal in Bussum bleven. Hubert gooide prima, maar haalde vooral voor de ‘zonnestop’ niet zijn gebruikelijke niveau (5 innings: 6-2-7-1), maar vooral reliever Ivo was geen schim van de pitcher die hij ooit schijnt te zijn geweest. De Brabander was waarschijnlijk met zijn hoofd bij de zoektocht naar een huis, baan, of vrouwelijke metgezel, want op de heuvel stond een kip zonder kop. Het is dan ook een wonder te noemen dat zijn schade beperkt bleef tot slechts enkele tegenpunten, en hij de wedstrijd kon afmaken richting het uiteindelijke gelijkspel (3 innings: 0-2-1-1).  
 

Al met al een avond om snel te vergeten. Het was warm in de vallei, en dat was vrijwel het enige hoogtepunt. Een speciale vermelding behoeft alleen El Sombrero van Papi Bronner, die zijn slaggemiddelde dankzij drie (stijlvolle) strike-outs fors zag kelderen…
 

Peter Paul