Wie het Amerikaanse honkbal een beetje volgt kan het niet ontgaan zijn, er is een nieuw fenomeen aan het firmament verschenen. Precies een week geleden speelde de 19-jarig Bryce Harper z’n eerste Major League wedstrijd, en vanaf dat moment staan Washington en verre omstreken in vuur en vlam voor dit super talent. En tot nu toe helemaal terecht. OK, hij sloeg geen homerun in z’n eerste slagbeurt, maar dat is misschien maar goed ook als je de lijst met Rookies bekijkt die dat ooit wel gepresteerd hebben.
Op die lijst staan een paar honkballers die ik van naam ken, soort van, maar echt hele grote helden zijn het nooit geworden. Verder staan er ook 21 spelers op die in hun hele Major League carrière maar één homerun hebben geslagen, in die ene eerste slagbeurt dus. Dat moeten 21 hele bijzondere verhalen zijn. Treurig, dramatisch en mooi tegelijk.
Maar daar staat Bryce dus niet tussen. Hij sloeg een comebacker naar de werper in z’n eerste at bat, en eindigde de wedstrijd met 1 uit 3. Een mooie dubbel in z’n derde slagbeurt, en een bijna historische sac-fly in de 9e inning. Het punt dat hij met die klap binnen sloeg leek even beslissend te worden. Twee innings eerder leek hij ook al beslissend te worden. Bij zijn streep vanuit het linksveld had de honkloper toch écht uit moeten zijn, als de catcher tenminste z’n handschoen had dichtgehouden. Maar goed, de Dodgers kwamen langszij, zowel in de 7e als de 9e inning, en een inning later was het sprookje helemaal over toen Kemp met een walk-of-homer de wedstrijd besliste.
We zijn nu een week en vijf wedstrijden verder, en Bryce heeft nog een paar fantastische aangooien gemaakt, springend tegen een muur een bal gevangen en vier dubbels geslagen. 6 uit 16 met 3 ribbies is een fantastisch begin van een mooie, lange carrière, misschien, als er niets mis gaat, als hij niet naast z’n schoenen gaat lopen, en als hij heel blijft.
Deze week checkte ik elke ochtend even snel wat Bryce gepresteerd had die nacht. Zo ook vanochtend. Bryce was voor het eerst echt beslissend geweest. Op zijn dubbel in het linksveld werd in de 6e inning de 2-1 gescoord. Het bleek het winnende punt te zijn. Maar gek genoeg interesseerde me dat even niet, want ander nieuws van vannacht sprong meer in het oog. Misschien wel op het moment dat Bryce contact maakte voor z’n dubbel, op dat moment gebeurde er namelijk ook iets verschrikkelijks. Op een ander veld, in een andere tijdszone, met een andere speler.
Mariano Rivera is van 29 november 1969, heeft een hele carrière achter zich, is een legende, de beste closer ooit, met de meeste saves, met de meeste seizoenen met 20, 25 en 30 saves, en heeft nog een hele waslijst met andere record stats.
Sinds de nacht van 31 oktober op 1 november 2001 is Mo mijn held, samen met Jeter. In-between-jobs was ik zes weken na de aanslag op de Twin Towers, op de bonnefooi op het vliegtuig naar NY gestapt om daar twee wedstrijden van de World Series te zien. Dat was de bedoeling tenminste, de kaartjes moesten nog wel ergens van de zwarte markt opgepikt worden, en dat lukte. Iets meer dan 2.000 harde Nederlandse guldens kostte die twee kaartjes, drie als je het valse kaartje mee telt. Maar het was elke cent dubbel en dwars waard.
Game 4, het is net twaalf uur ’s nachts geworden, 1 november. De Yankees staan 2-1 achter in wedstrijden en de stand is 1-3 voor de D’backs. Het is de negende inning, er zijn twee uit. Martinez swingt op zijn eerste bal en zorgt ervoor dat de nachtmerrie van reliever Kim begint. De bal gaat het park uit en Martinez neemt met z’n homerun ook O’Neill mee over de thuisplaat, de stand is gelijk.
Voordat de 10e inning begint schalt uit de luidsprekers “Enter Sandman†van Metallica, op een bijpassend volume. Het publiek wordt gek, ik ook, dit is de opkomst van Mo, Mariano Rivera, de top closer die nu de gelijke stand moet vasthouden. En hij houdt stand, de Diamondbacks komen niet verder dan drie grounders, 6 naar 3, 3 alleen, en 4 naar 3. Klaar na 13 pitches. Priceless!
In de volgende slagbeurt sneuvelen de eerste twee Yankees. Vangballen in het buitenveld, niet slecht geraakt. Kim is er niet gerust op. Jeter is de volgende, een lange slagbeurt, meer dan vier minuten, volle bak, foutbal, foutbal, foutbal, en dan de ontlading, de negende pitch van de slagbeurt. Jeter wordt “Mr. November†door de bal er in het rechtsveld uit te slaan. Kim zakt door de heuvel. Het is 2-2 in wedstrijden, Mo krijgt de win, en er een fan-for-life bij, ik dus.
De volgende dag, een volgende wedstrijd, en ik wordt nog een keer bevestigd in de keuze van mijn nieuwe idool. Weer de 9e inning, de Yankees weer 2 punten achter, weer 2 uit, maar ook weer Kim op de heuvel. Deze keer slaat Brosius een homerun met Soriano op de honken. Het is weer gelijk. Mo krijgt de 11e inning en houdt het droog. De 12 inning van de thriller wordt namens de Yankees toepasselijk gegooid door Hitchcock. Een walk-off-single van Soriano. Yankees win! Het is 3-2 in wedstrijden. De Series gaan terug naar Arizona, en ik naar Amsterdam.
Terug naar het heden. Want ook zonder al zijn fantastische statistieken en epische wedstrijden houdt Mo gewoon van honkbal. Hij weet dat hij de man is voor de laatste inning, dat is hij al jaren, maar hij vindt het ook leuk om bij de batting practice wat balletjes te vangen. Het duurt in de regel dan nog wel een paar uur voordat hij de bal krijgt om de wedstrijd de veilige haven in te loodsen. En vannacht ging dat fout, een makkelijke vangbal, een beetje rare stap op de warning track, en hij stort ter aarde. A-Rod schrikt zich rot, Girardi sprint naar het buitenveld. Het is niet goed. Met tranen in z’n ogen vertelt Mo later wat er allemaal kapot is in z’n knie.
Het komt misschien nooit meer goed. Einde carrière. Maar misschien, heel misschien gaat hij toch nog revalideren, valt het mee, en is hij weer fit voor het postseason. Of voor de World Series, en als dat zo is, ga ik weer proberen aan een ticket en een kaartje te komen. Nog één keer Enter Sandman, nog één save, en laat Bryce dan maar de laatste strike-out krijgen, zijn tijd komt nog wel.