Herons uit. Het weerzien met oude vrind Jeroen Deken bracht niet de vreugde waar vanuit het Bussumse op gehoopt werd. In tegendeel.

De pre-game wees al fijntjes uit dat de kosmische verhoudingen overhoop lagen. Keetelaar deed openlijk een buikspierwork-out (!!?), Jarno kreeg een flip op zijn lip en de bollen bleken wraps. De gezaaide verwarring had zichtbaar zijn weerslag op ons spel…Na een goed half uur wachten op de veldscheids, ging het enigszins flets ogende HCAW goed van start. Daan kwam al in de eerste inning op het honk door een fout van de werper, waarna Yuri Paparin liet zien ook mét kind hits te kunnen slaan en de gelegenheidsderdehonkman over de thuisplaat bracht. De euforie werd echter snel getemperd door het abominabele optreden van startend werper Papi (sorry Paaps K). Werd hij op de training nog gevierd om zijn daverende slagkracht, van enige kracht was in Heerhugowaard helaas geen sprake…Na drie innings keek de Gooise delegatie dan ook aan tegen een niet eens heel geflatteerde 8-1 achterstand. Klaarblijkelijk is voormalig topwerper Deken erin geslaagd zijn manschappen ook aan slag vooruit te helpen, aangezien de mannen uit het noorden aanvallend goed bleken.

Waar de Kop van Noord-Holland zich aanvallend wel liet gelden, bleef het aan Bussumse zijde akelig rustig. Alleen de eerder geroemde Paparin leek zich aan de slagmalaise te onttrekken, vergezeld door Jeroen Hubert die er als reliever in slaagde de wedstrijd nog bijna vijf innings lang spannend te houden en tevens 2 uit 4 sloeg.

Een opleving in de 7^e inning deed de hoop op succes in de HCAW-harten nog even oplaaien, maar twee punten binnengebeukt door De Kroket ten spijt, bleef de marge tot aan het eind een brug te ver. Zelfs een zinderende bom – huizenhoog in het rechtsveld en minstens 140 meter ver – van Paparin (hij eindigde met 3 uit 4), kon daar niets meer aan veranderen.

De eindstand werd uiteindelijk 11-6 voor de thuisploeg. De beer ging naar de Papa(rin) die zijn knuppel terugvond en het woord van de dag kwam van Ed: bunzing bleek de sentimenten op deze 15^e juni verrassend treffend te verwoorden.

  

(Terug van weggeweest) Peter Paul

Afgelopen zondag stond een zware wedstrijd op het spel! Niet alleen omdat onze (voornamelijk Amerikaanse) vrienden uit Oldenzaal op bezoek waren, maar vooral vanwege het feit dat de fysieke gesteldheid van meer dan helft van ons team beneden alle peil is. Met als hoogtepunt de stijve nek van Ed, die hij, naar het schijnt, heeft opgelopen na het ondergaan van een swaffel demonstratie van één van zijn gekleurde plaatsgenoten.

Mede dankzij, onze altijd goed invallende, Nicky H. waren wij toch in staat om 9 man ter been te krijgen en kon de wedstrijd beginnen. En een leuke wedstrijd zou het worden! Verrassend vooral! Waarom verrassend? Omdat we direct na op achterstand gezet te zijn weer op voorsprong kwamen. Omdat Paparin voor het eerst in zijn loopbaan (bij mijn weten) een ‘looking’ strike-out heeft gehad. Omdat Paparin voor het eerst in zijn loopbaan zelfs een tweede ‘looking’ strike-out heeft gehad. Omdat Tomba zowaar een home-run wist te slaan (OK, het was veld 2, maar toch…..). Omdat onze 3,4,5 hitters gezamenlijk hooguit 1x op het honk zijn gekomen. Omdat Hubie een complete game gooide. Omdat de coach Milan twee sacrifice bunts heeft laten neerleggen. Omdat Keet het een kut spel vindt. Omdat Nick gaat stelen in de 9e inning met 0 uit, 6-5 achter, en toch save is. Omdat de coach het advies van gelegenheids fan Fokker in de wind slaat om wederom te bunten. Omdat Daan, ondanks dat hij 5 keer het wipe-off teken mistte, maarliefst 5 uit 5 wist te slaan en op bijna alle belangrijke momenten doorkwam met een honkslag!!! Omdat Daan blijkbaar goed speelt tegen ploegen uit het Oosten. En tot slot omdat we na het ogenschijnlijke weggeven van de wedstrijd in de 9e inning (van 5-3 naar 5-6) uiteindelijk toch nog met 7-6 weten te winnen.

Kortom: een erg verrassende, leuke en sportieve wedstrijd met een erg lekker einde. Over lekker gesproken, de bollen van Paparin waren zeer geslaagd, maar ik kan het toch niet verhelpen om uit te kijken naar de ‘Super carpaccio’ met Dordrechtse omvang die Remco volgende week mee zal gaan torsen!!Papi

Volledig opgeladen, gemotiveerd, zongebruind en versterkt met Peter C. Smit en Martin Tolenaar uit het vierde team, maakte HCAW’s reserve reserves zich op Eerste Pinksterdag 2008 op voor de titanenstrijd bij UVV. Hoewel de voorbeschouwing niet in het voordeel van de Bussumers uitviel – de GKL zat in Rome, Danny Thiebout Wout nog steeds in de lappenmand, Yuri ‘Paparin’ de Smet voelde zijn hammetjes te nadrukkelijk en UVV had zich versterkt met een brute yank – begon HCAW niet onverdienstelijk aan de wedstrijd.Al in de eerste inning toonde Allen Weerbaar haar aanvallende intenties. Milan Andrlik sloeg een fijne opposite field single, waarna hij zichzelf met een uitstekende early steal in scoringspositie bracht. Met twee nullen op het scorebord, deed Keetelaar vervolgens waar hij goed in is, en hamerde de bal naar het midveld voor een imposante double en eveneens de eerste run.

Het bleek meteen de laatste Gooise voorsprong van de dag. Al in de gelijkmakende eerste inning kwamen de Utrechters gelukkig op gelijke hoogte, door een matig uitgevoerde rundown tussen één en twee, waarbij een mazzelende loper vanaf drie voor de gelijkmaker kon tekenen. Ondanks het goede werpen van Hubert, bleef de vijandige slagploeg goed druk zetten op de licht aangeslagen verdediging, waarna eveneens meteen de 2-1 werd genoteerd.Back-to-back geraakt werpers in de derde inning van respectievelijk Ed de Kroket en Yuri de Smet, brachten de spanning echter terug in de wedstrijd. Mede dankzij een slippertje van voormalig Triple A-vedette Ferenc Jongejan, scoorde de attent honklopende Kroket de 2-2.

Het herstelde evenwicht bleef van kracht tot in de gelijkmakende zevende inning, toen de warrig ‘fluitende’ scheidsrechter zijn toch al duidelijke stempel op de wedstrijd trachtte te verzilveren. Bij een appèl voor een gemist honk bij een triple van UVV, besloot de veldscheids tot een dubieuze balk call. Een debat van enkele minuten volgde, uitmondend in onvriendelijke woordenwisselingen, waarna uiteindelijk de loper van drie mocht scoren en HCAW aangeslagen achterbleef.

Hetgeen volgde was louter voor de statistieken. Een inning lang ging er meer mis dan goed en ook de entree van Papi Bronner kon de kopjes niet omhoog krijgen. Aangezien de tegenstander ook maar meteen haar gevreesde 92-mph-yank op de heuvel pofte, bloedde de wedstrijd – die zeven innings lang het predikaat ‘topper’ verdiende – een langzame en pijnlijke dood.Met een geflatteerde nederlaag, 11 hits en 5 veldfouten tegen, keerde HCAW teleurgesteld huiswaarts in de wetenschap dat revanche zal volgen op een vrijdagavond in de honkbalvallei. Lichtpuntjes waren de pistoletjes van Daan, de 2 uit 3 plus geraakt werper van Ed, de 2 uit 4 van Keet en drie vangballen van een manke De Smet.

De algehele malaise kon niet treffender worden samengevat dan door de enigszins onterecht verliezende werper Jeroen Hubert geschiedde: “Kutje, pik, andijvie… Christus te paard.”

Peter Paul

Gezapig, gezellig en gewonnen

Was het weer vorige week al goed en wezen voortekenen op de intrede van de lente, op 2 mei 2008 was het ronduit zonnig en de stemming was dan ook van kiet af aan zomers. Tomba werkte een overtuigende batting practice af, de Venezolaanse Spanjool en Amerikaanse Amerikaan van HCAW’s vlaggenschip demonstreerden een imposante sessie long toss en de Peanut vertelde licht ongeloofwaardige verhalen over een sterk staaltje welbespraakte, orale (zelf)bevrediging. Toen vervolgens ook nog bleek dat Milan zijn combat shorts had aangetrokken, was het vonnis over Almere ’90 voltrokken: we hadden eigenlijk al gewonnen.

De onafwendbaarheid van de Almeerse lotsbestemming kreeg al vroeg in de wedstrijd gestalte. Papi Bronner hield de vijandelijke slagploeg gemakkelijk in toom (getuige de duidelijke cijfers 4-1-4-1 na 5 innings), waarbij van zijn evenknie aan polderzijde nauwelijks hetzelfde viel te zeggen. Hangende change-ups, bedroevende wijdballen en nog schrijnender fastballs maakten dat de arme jongen een tergend langzame dood stierf op de nog zo mooi gerenoveerde Bussumse werpheuvel. Hoewel Almere met een afvaardiging van 17 man (!) naar Bussum was getogen, duurde het tot in de vierde inning alvorens zijn harde leerschool werd beëindigd. Een riante voorsprong voor de Bussumers was het onvermijdelijke gevolg.Omdat notoire slagkanonnen als Milan Andrlik (3 uit 4), Frankie Koene (1 uit 2), Robbert Keetelaar (1 uit 2) en Sander ‘look like me’ Fokker (2 uit 4) welhaast het optimale rendement haalde uit het falen van de ene na de andere linkshandige werper-wannabe, leek de mercy rule onafwendbaar. Met een stand van 6-0 op het scorebord greep de altijd onverbiddelijke Grote Kale Leider steenhard in en gunde ook zijn bankzittende kroonjuwelen speeltijd. De zichtbaar stralende, maar dodelijk vermoeide Yuri Paparin kwam in het veld als outfielder, Hubie betrad het slagperk als Designated Hubert en Ivo mocht ook weer eens een heuvel voelen zónder de alcoholliters uit het Dordse.

De wissels hadden zoals verwacht nauwelijks een vertragende werking op het vlotlopende aanvalsspel en al gauw werd uitgelopen naar een voorsprong van 9-0. Het is dat Ivo nog even moest wennen aan zijn defensieve rol, waardoor een lelijke tegenrun het scorebord kon ontsieren. De Brabo herpakte zich echter met stijl en rondde zijn vier innings af (8-0-2-2) met de complimenten van de Braziliaanse tuinvirtuoos en een dubieuze aanbieding uit Hoofddorp…

Al met al was het een gezellige avond, waarbij de verwondering overheerste over het gezapige en onmachtige optreden van de Flevolanders. Ondanks de vier strike-outs van de verder uitmuntend spelende Ed de Kroket, werd het nooit een echte wedstrijd en de eindstand bedroeg dan ook terecht 9-1 voor de thuisploeg. En de beer? Die was voor de tweede maal op rij voor pastameester Sander Fokker.
 

Peter Paul

Het was een mooie zonnige lenteavond in Heemstede. Een beetje zwoelig zelfs, en het was dan ook voor het eerst sinds maanden dat de heren huiswaarts keerden met zowel een overwinning als een fijne dosis muggenbeten.

Zwanger van spanning werd de wedstrijd ingeluid. Zelfs de werper van RCH leek nerveus over de naderende pufexpeditie in Huize De Smet-Birnie, waardoor Allen Weerbaar al na de eerste inning leidde met een kleine doch gezonde voorsprong. Zijn gebrekkige controle, vergezeld door inmiddels vertrouwde honkslagen van ‘father-to-become’ Gagarin en zongebronsde Milan, werden vergezeld door de routine en klasse van een zekere Sander Fokker. Deze nieuwe ster aan het firmament deed in niets denken aan het echec bij de gelijknamige vliegtuigbouwer, en verdiende met twee soevereine honkslagen, een rbi-walk en een lastige vangbal, terecht de beer en stelde mede de overwinning veilig.

Een overwinning die tegen de sterke slagploeg niet mogelijk was geweest zonder het uitmuntende optreden van Jeroen Hubert, die zijn arsenaal lijkt te hebben uitgebreid met een nog hardere fastball en nog brutere curve. Vooral de laatste diende zich al aan in de wedstrijdvoorbereiding, toen de breaking ball de voet van Fuerteventura-adept Tomba Urbanus danig op de proef stelde.

In het kielzog van de uitstekend presterende Fokker en Hubie, droeg vrijwel de gehele slagploeg zijn steentje bij in de creatie van een vermakelijke wedstrijd voor de neutrale – veelal kakkineuze – toeschouwer: twee honkslagen door het midden van Daan Horn, een weergaloze triple van Remco (na 0-4, eindigend met 2-6), de heerlijke kip-avocadopasta van mevrouw Keetelaar, de kiezelharde linedrives van Jariño, Bouwman met zijn eerste hit en een You Tube-waardige struikel-duik-rol-oh-ik-laat-de-bal-vallen-raap-deze-weer-op-en-gooi-hem-langs-een-stilstaande-Hubie-actie, en de masochistische neigingen van Ed de Kroket, die uit frustratie de bal met blote hand uit de lucht sloeg.

Vreugde en verdriet lagen dicht bij elkaar deze 25^e april. Milan ontving het heuglijke nieuws dat zijn monsterbod op een Amsterdamse woning het juiste was. Yuri sloeg de bal liefst 135 meter, om erachter te komen dat het hek toch echt nog ietsje verder stond. Jasper ging voor drie innings, maar zelfs hij kreeg niet voldoende punten tegen om nog iets te doen aan de marge van tien, en de ogenschijnlijk aan Parkinson lijdende veldscheidsrechter moest na een bal op zijn heup nog vrezen voor zijn leven, maar kon de pot vervolgen.

De eindstand luidde uiteindelijk 16-5 voor de heren uit Bussum, maar veel belangrijker nog,  was de inleiding van de geboorte van Jalou Cecile Catharina De Smet op 27 april 2008.

Peter Paul