Amsterdam, 4 september 2017 – Afgelopen weekend waren de Reserve Reserves vrij, maar toch hadden ze een goede reden om bij elkaar te komen. Op vrijdag 1 september namelijk trouwde onze eigen NoNoJoe met zijn Roxane, en wij waren erbij. 

Voor deze heugelijke gelegenheid was voor het bruidspaar een mooi tijdschrift in elkaar gezet waarin ook een bijdrage van de Reserve Reserves was terug te vinden. Met toestemming van de makers en NoNoJoe himself hieronder deze bijdrage. (met foto’s van Alfred Cop natuurlijk)

Hoe Joey NoNoJoe werd

Zou je iemand die ook wel bekend staat als “NoNoJoe” de vraag “Neemt u deze vrouw tot uw… etc.” wel moeten stellen? Of is dat op een dag als vandaag, 1 september 2017, vragen om problemen?

Nog niet eerder gehoord, geen echte honkbalfan? Geeft niet, ik leg het uit. Het is donderdagavond 19 augustus 2010, bijna zeven uur. De gestreste Papieren Coach (PC) van de Reserve Reserves wurmt zich door de file uit Amsterdam naar de kantine van HCAW. In die tijd draaide het 3e herenteam van de Bussumse club nog op donderdag de kantinediensten, ook op dagen dat de hoofdmacht van HCAW thuis speelt, zoals die avond het geval was. Dit corvee was een ‘moetje’ voor de PC en de ace De Souza waar ze eigenlijk helemaal niet op zaten te wachten.

Toen de PC arriveerde had Ria de kantine al lang opengegooid en de frikandellen lagen al te borrelen in het vet. De Souza woonde op fietsafstand en was dus wél op tijd komen opdagen. Hij had z’n werkplek voor de avond ook al gevonden en stond de gasten aan de bar te vermaken met schuine moppen. Niemand vermoedde nog dat het een historische avond zou worden.

Op het veld bereiden de heren van de hoofdmacht van Mr. Cocker HCAW zich voor op de wedstrijd en ook de tegenstanders uit Almere lopen al rond. Achteraf gezien hadden de gasten misschien iets meer tijd moeten besteden aan de batting practice.

De wedstrijd begint om half acht en de veelbelovende jonge werper Joey Eijpe bestijgt namens HCAW de heuvel, Joepie van Els is zijn catcher. De batterij rijgt de nullen aan elkaar. Er wordt een aantal keer vier wijd gegooid, er wordt een honk gestolen, een keertje catchers interference, en er wordt één keer gescoord, op een opofferingsslag. Roy van de Wateringen mag als umpire maar liefst elf keer z’n strike-out dansje doen, maar dat is allemaal niet zo bijzonder. Wat het bijzonder maakte is wat er juist níet gebeurde.

In de kantine was het gezellig druk dus daar was het niemand echt opgevallen, en ook op de tribune had niemand het die eerste innings in de gaten. Maar op een gegeven moment begon het toch rond te zingen “ze hebben nog geen hit geslagen, Eijpe staat een no-hitter te gooien”. Naarmate de wedstrijd z’n einde naderde verruilde steeds meer bezoekers, die normaliter aan de bar blijven hangen, de schuine moppen van De Souza voor het kijken naar de misschien wel historische gebeurtenis op het veld. Met de afhakende klandizie konden ook De Souza en de PC af en toe de kantine verlaten om een glimp op te vangen van de heroïsche daad die Joey aan het verrichten was.

Het woord “no-hitter” is na de achtste inning al zo vaak gevallen dat deze wel haast gejinxt móet zijn als Joey ook voor de negende inning de heuvel bestijgt. Maar de jeugdige werper geeft geen krimp. De Almere Magpies staan 3-1 achter en willen niets liever dan hits slaan. Slim maakt hij daar samen met Joepie gebruik van. De slagzone wordt vermeden en daarmee de knuppels ontweken. Zijderveld is de eerste die er swingend aan moet geloven en daarna raakt ook Orman alleen maar lucht met z’n knuppel. Samboe is dan nog de laatste die roet in het eten kan gooien, maar op twee slag maait ook hij verschrikkelijk over de bal heen. Joey schreeuwt het uit. Hij heeft het gedaan! HIJ GOOIT EEN NO HITTER!

Het feest op het veld barst los en gelukkig is Alfred Cop dan altijd in de buurt om het vast te leggen op de gevoelige plaat. Er is afgesproken dat er over wat er die avond en nacht daarna allemaal gebeurd is niet gesproken wordt, en al helemaal niet over geschreven, maar lang verhaal kort: Drie weken later staat Joey op een honkbalveld in Rosmalen om de Reserve Reserves, het derde team van HCAW, uit de brand te helpen. Niet op de heuvel deze keer want tegenstanders met aluminium knuppels is natuurlijk andere koek. Jasper Bronner, Papi, durft het wél aan en krijgt dan ook tegen het uit-altijd-lastige-Gryphons meteen een aantal fikse tikken om z’n oren.

De kersverse werper van een no-hitter in de Hoofdklasse mag het bij de Reserve Reserves doen in het buitenveld en vanuit het slagperk. Met twee hits uit vier slagbeurten maakt ie meteen een statement, maar het was niet genoeg want in z’n debuut gingen de Bussumers met 6-5 hard onderuit. Extra zuur omdat de kans op het kampioenschap met deze nederlaag verkeken was. Een week later mag NoNoJoe, want zo heet ie voor ons inmiddels, weer mee, maar ondanks z’n één uit twee gaat ook de laatste wedstrijd van het seizoen verloren.

Het volgende seizoen begint ie natuurlijk gewoon weer als werper van het Eerste, maar na in de eerste twee weken klappen te hebben gekregen van Pirates en Neptunus bleek er toch iets behoorlijk mis te zijn met z’n werparm. De teleurstelling en het verdriet is groot, maar aan het eind van het seizoen is hij er voor de Reserve Reserves alweer even bij in de eerste wedstrijd van de finale om het Nederlands Kampioenschap, de Aluminium Series. Hij sloeg nul uit twee, de wedstrijd ging verloren en de volgende twee wedstrijden was hij niet meer nodig toen de Bussumers alsnog het Nederlands Kampioenschap veilig stelden. Het lot van een oproepkracht.

Hoe anders was het volgende seizoen. Hij had zich moeten neerleggen bij het feit dat z’n arm niet goed genoeg meer zou worden voor het pitchen, maar met het meespelen met de Reserve Reserves had ie wel weer een hoop lol in het honkballen gekregen. En het team had ook een hoop lol aan hem want in dit eerste volle seizoen sloeg hij meteen .427, een uitzonderlijk hoog slaggemiddelde, en ook wisten ze dat jaar hun titel te prolongeren in de Aluminium Series.

Vanaf dat jaar, 2012, is Joey een vaste waarde bij de Reserve Reserves. Zoals Roxane dat dan ook is op de tribune. Dat laatste valt ook op want zo heel druk is het meestal niet als de Reserve Reserves spelen. Trouwe supporters zijn verder schaars.

NoNoJoe mag dan z’n naam te danken hebben aan z’n optreden op de heuvel, daar is in het slagperk niets van te merken. Hij slaat er in zijn aluminium jaren (2010-2016) namelijk lustig op los en is met een slaggemiddelde van .436 zeker niet het doetje van het team.

Nou ja, tot het einde van 2016, want NoNoJoe vindt dan ineens dat het honkballen wel erg veel tijd kost, en meldt dat ie in 2017 niet gaat honkballen…. en het team dus keihard in de steek laat…. Ineens vinden we ‘m allemaal wél weer een doetje, maar goed z’n excuus wordt beter als ie belooft dat ie in september 2017 wel weer een feestje voor het team zal organiseren, en dat ie daarom Rox gevraagd heeft om te trouwen.

En nu zij “ja” gezegd heeft kan ie volgend jaar ook weer gewoon gaan honkballen. Eind goed al goed Maar ja, NoNoJoe… we gaan er dan wel vanuit dat je volmondig YesYesRox hebt gezegd vandaag! (UPDATE: is gelukt)

Gefeliciteerd namens De PC, De GGL, Edgar, Das Paul, Elsje, De Hof, Biggie, De Spijker, De Kreis, De Schreeuw, Plukje, Blade, Remmie, De Bully en Papa Dammers.