Coach Berrevoets: “Ik heb eigenlijk niet zoveel te zeggen over deze wedstrijd”

Kent U dat gevoel? Dat je op de snelweg zit in een geleende auto en dat je even moet wennen? En dat het in het begin heel aardig lijkt te gaan? Maar dat dan toch blijkt dat er niet het vermogen inzit waar je echt potjes mee breekt? Nou, dat gevoel bekroop HCAW 3 afgelopen zondagmiddag in de 6e inning…..

En het begon zo geinig. Nadat de midvelder in verband met werk 2 minuten voor de wedstrijd heel plotseling moest vertrekken (de garnalen waren thuis afgeleverd? de Russische kerngeheimen werden gestolen? er was een poema gesignaleerd?) schoten de sympathieke Apeldoorners uit de startblokken door al in de eerste inning een punt aan te tekenen. In de 3e inning kwam HCAW 3 langszij, maar veel tijd om daarvan te genieten was er niet. Het sympathieke Robur nam namelijk gelijk weer de leiding door 2 keer te scoren. En toen volgde één van de key-plays van de middag. Met 2 man op de honken joeg coach en beerwinnaar Berrevoets de bal net, en dan bedoel ik ook net, over de handschoen van een duikende (maar daarom niet minder sympathieke) Lindo Cathalina het veld uit. De sympathieke midvelder van Giants kwam ongelukkig terecht en liep een blessure op waar hij nog de hele middag last van zou houden. Maar: 4-3 in Goois voordeel! Die sympathieke stand bleef tot de 6e inning op het scorebord staan. Toen sloeg de wonderbaarlijk genezen sympathieke Cathalina de bal met volle honken sympathiek op de hal en was het hek van de dam. Nog 5 echte homeruns volgden, waaronder nog eentje van de allengs minder sympathieke Cathalalalalalalindo en ook de sympathieke Martijn Guillot deed met twee hekslagen van zich spreken. De rest van de wedstrijd verliep wel wat rommelig. Er was irritatie over en weer, maar gelukkig ook voldoende gelegenheid om aan de kennis van het spel te werken…

Vraag 1: Robur is aan slag. Het eerste honk is bezeten en er wordt een stootslag neergelegen. Omdat hij de bal niet op tijd met de hand kan pakken, schopt pitcher Keetelaar het speeltuig loepzuiver in de wachtende handschoen van Niels Lam op 1. Uit. Robur protesteert. Wordt het protest toegewezen?

Vraag 2: Danny Wout op 1. Sander Fokker staat aan slag en heeft 2 wijd en 1 slag. Pitcher gooit een wijdbal en de hoofdscheidsrechter geeft aan dat het 4 wijd is en de slagman dus naar 1 mag. Fokker loopt naar 1 en Wout gaat dus naar 2. Op aangeven van de veldscheidsrechter (die trouwens ook niet de correcte count wist, maar het aantal wijdballen klopte 😉 loopt Fokker terug naar de thuisplaat om zijn slagbeurt af te maken. Tot verbazing van Robur blijft Danny Wout op 2 staan en de coach loopt maar weer eens naar de scheidsrechter om te protesteren. Wordt dit protest toegewezen?

Volgende week Mokum Hawks. Uit. Zal mij benieuwen……

Günther von Römertopf

PS. Antwoord situatie 1: Natuurlijk niet! Wie kent niet die play van Paul o’Neill! Antwoord situatie 2: Natuurlijk niet! Lopers gaan op eigen risico, Danny Wout heeft er gewoon een gestolen honk bij. Jammer dat er niets te winnen viel!

Bussummers nu al 8 wedstrijden op rij ongeslagen

Kent U dat gevoel? Dat je een leuke afspraak hebt, en dat het krap wordt? En dat je dan ineens lekker opschiet zodat je toch op tijd naar buiten stapt? En dat je het dan net gaat halen, maar dat de brug zonodig net op dat moment open moet? Nou, dat gevoel bekroop HCAW 3 afgelopen zondagmiddag terwijl er op een snoerhete A27 gewacht werd tot er verder mocht worden gereden.

Vooraf was afgesproken dat er om 11:30 uit Bussum vetrokken zou worden, maar Sander Fokker moest nog “even” wachten op een tosti. Dat “even” werd 10 minuten, maar toen werd er ook vertrokken. Door de afsluiting van de A27 Hilversum-Utrecht (natuurlijk precies dit weekend!) voerde de route over de N201 en de A2 en pikten de Bussummers nog een vleugje vakantiegevoel mee. De reis vorderde gestaag, maar vlak voor Hank-Dussen ging het mis. Vanuit het niets doemde een file op, die al snel stilstaand verkeer werd. De rode kruisjes boven de snelweg gingen aan. Nadat binnen 10 minuten 3 ambulances, 2 brandweerauto’s, 3 politievoertuigen en een traumahelicopter passeerden begrepen de Gooise sluggers dat het nog wel even kon duren. Het gerucht ging dat een overstekende poema het ongeluk veroorzaakt had, maar dat werd nooit bevestigd. Niet voor één gat te vangen deelde Niels snel de wedstrijdbollen rond, zodat de gedwongen pauze van ruim 80 minuten best te hebben was. En dat alles door 1 tosti…

Uiteindelijk in Oosterhout aangekomen werd de wedstrijd door de hitte een toonbeeld van efficiëntie. Geen speler zette een stap teveel, er werd veelvuldig gezeten, en het water was steeds snel op (Groningse studentenspelletjes?). Via 0-2 in de 1e, 0-3 in de 2e, 0-9 in de 3e, en 0-11 in de 5e was de wedstrijd snel beslist. Het is dat de regels voorschrijven dat er minimaal 7 innings gespeeld moeten worden, anders had niemand er moeite mee gehad het bij minder te laten. Kortom: een heet middagje in Oosterhout waarin HCAW 3 het hoofd koel hield. Er werden 18 hits geslagen (Sander 3, Demis 3, Daco 3, Danny 2, Niels 2, Roy 2, Ronald 2, en Frank 1) en Hubert voegde 10 strike-outs toe aan zijn totaal. De koelbloedigheid van HCAW 3 sloeg over op de scheidsrechter; de arbitrage was van hoog niveau. De hitte kreeg geen vat op de man in het blauw die kundig en gedecideerd zijn werk deed. Graag elke week zo’n umpire!

Het meest in het oog springende pluspunt van de Oosterhoutse dug-out was ongetwijfeld de gunstige schaduwligging ten opzichte van de zon. Terwijl de gastheren in de volle hitte moesten plaatsnemen, bleef HCAW koelbloedig. Ruim bemeten, voldoende zicht, redelijk schoon, alleen het afstapje bleef oppassen. Verder prima; een 7,2. Een ander pluspunt van Twins is het feit dat er tapbier is na de wedstrijd; Brabant maakt de reputatie waar.

Volgende week Giants. Sorry, Robur. Thuis, Zal mij benieuwen…..

Günther von Römertopf

PS. Het derde heeft er weer een papa bij! Afgelopen vrijdag stelde Suzan de toekomst van tuinminnend Nederland veilig door een gezonde zoon, Rutger, op de wereld te zetten. Trotse vader Jarno wist desgevraagd te melden dat hij voor het onderhoud van de jongen al een stichting in het leven heeft geroepen……

HONKBAL – De buitengewoon aantrekkelijke 2e klasse A is inmiddels gevorderd tot halverwege het seizoen. Waar vooraf de verwachtingen voor de reserve-reserves van HCAW niet hooggespannen waren, blijkt het team tot nu toe ruimschoots te voldoen aan de ambitieuze doelstelling van 50%-plus. Hoogste tijd dus voor een gesprek met de aanjager van dit succes: coach Roy Berrevoets.

De coach van HCAW 3 resideert op een landgoed aan de Vecht nabij het pittoreske Gooise plaatsje Weesp. Als ik op het knopje naast het statige hek druk hoor ik een drietal grijze doberman pinchers aanslaan. Even later komt Berrevoets mij relaxed tegemoet op zijn oprijlaan. Na een warme handdruk begeven wij ons richting het chateau. Daar aangekomen leidt hij mij naar de indrukwekkende serre met uitzicht op de tuinen. Nadat hij zich met een kopje valeriaanthee geïnstalleerd heeft op de sofa begint Berrevoets te vertellen.

“Duidelijkheid vormt voor mij de basis van elk honkbalteam. Ik heb dus vanaf het begin van het seizoen gehamerd op het hanteren van de 3 G’s: Goed spel, Goede coaching en Goed eten. Dankzij gerichte werving hebben de nieuwe spelers duidelijk een impuls aan dit concept gegeven. Yuri de Smet aan slag, Jeroen Hubert als pitcher, Frank Koene met zijn handige aanwijzingen en vriendelijke uitstraling en Robert Keetelaar door middel van de broodjes warm vlees met satésaus”.

Berrevoets benadert honkbal bijna Cruijffiaans: wordt er gespeeld op een veld met een laag buitenveldhek dan selecteert hij het outfield op lichaamslengte, Sander Fokker krijgt voor elke wedstrijd een zakje kikkertjes toegestopt zodat hij lekker luidruchtig aanwezig is, en over zijn meesterzet tegen de Mokum Hawks is nog lang nagepraat. Ondanks herhaaldelijk aandringen van de tegenstander en de complete eigen ploeg stond de Bussumse coach erop te spelen op koninginnenacht. “Ik heb daar waarschijnlijk geen vrienden mee gemaakt, maar daar heb ik altijd mijn werk nog voor. Ervaring heeft mij geleerd dat je honkbal en privé en zakelijk nooit met elkaar moet vermengen”. Het resultaat mocht er zijn: een bloedeloze 0-0 tegen de toenmalige koploper en angstgegner Bart van Wissen.

Naast alle meevallers zijn er dit seizoen ook tegenvallers. Berrevoets: “Dan heb je het natuurlijk als snel over Bogaard. Sympathieke jongen, maar voegt dit seizoen weinig toe. En ook de Jong haalt niet zijn normale niveau. Net als Wout. Of Lam. Of Rosa. Verzachtende omstandigheid bij al die mannen is natuurlijk wel hun verschrikkelijke privé-situatie, dus echt kwalijk nemen kan je het ze niet”. Met Koen van Joolen toont hij minder medelijden: “Als je in de beslissende fase van de competitie op vakantie gaat dan neem je je sport natuurlijk niet echt serieus”.

Op dat moment in het gesprek schuift zijn rechterhand en klankbord, eerstejaars rookie-assistent-hulpcoach in opleiding Jeffry Hollak aan. Ook Hollak is niet op zijn mondje gevallen: “Wel bijna trouwens, maar ik kon nog net mijn evenwicht bewaren, anders had me dat zeker 2 á 3 tanden gekost”. Op geruchten dat hij dagelijks in de spiegel het geven van tekens staat te oefenen weet hij te melden dat er “voor de spiegel hele andere dingen gebeuren, vraag dat maar aan mijn vriendin”.

Over de ontwikkeling van zijn team is Berrevoets heel duidelijk: “Urbanus begint zijn Sikora-achtige trekjes langzaam kwijt te raken en lijkt ook te kunnen gaan presteren met “the game on the line”. Was trouwens altijd al een probleem voor hem, de druk. Hij wilde vroeger ook eigenlijk elektricien worden, maar hij bleek niet zo goed met spanning om te kunnen gaan. Dat gaat nu steeds beter.” Een andere uitschieter dit seizoen is Jarno Koenen. “Sinds die gekke Braziliaan zich wat minder op zijn maatschappelijke carrière richt gaat het bergop met Jariño. Hij heeft zijn oude rol als hoer van het team weer opgepakt en schittert wekelijks als pitcher, catcher, aangewezen slagman, of op het derde honk. Nu maar hopen dat zijn vaderschap op een voor het team gunstig moment gestalte krijgt”.

Over de winstpartij van afgelopen zondag tegen koploper Kinheim wil Berrevoets niet veel kwijt: “Kampioen wordt je tegen de kleintjes; het resultaat van die ene wedstrijd zegt mij dus niet zoveel. De pitching was goed en aan slag liep het aardig, en dat bleek voldoende tegen een opponent van niveau . Nou zitten er in de buitengewoon aantrekkelijke 2e klasse A eigenlijk toch alleen maar tegenstanders waarbij je ontzettend op je hoede moet passen, dus je kunt überhaupt wel stellen dat we vanaf nu alleen nog maar finales spelen. Het zal mij benieuwen…..”.

Bussummers in gezapig potje gemakkelijk langs WSB

Kent U dat gevoel? Dat je vindt dat Ajax in 1995 de finale tegen AC Milan domineerde? Dat je je leukste kleren aan hebt en dat mensen je overal TOCH heel raar aankijken? Dat je in Engeland gewoon aan de goede kant van de weg blijft rijden? Kortom: dat je ervan overtuigd bent dat het A is, terwijl de feiten op B wijzen? Dat gevoel bekroop mij toen ik vanochtend voor het schrijven van dit stukje het scoreblok er voor de verandering eens bij pakte.

Tijdens de wedstrijd was ik steeds onder de indruk dat het aanvallend een gedegen en verdedigend juist niet zo’n bijzonder potje was. Sinds coach Berrevoets vorige week zijn aanval aan de praat kreeg lijkt het aan slag wel goed te komen. 16 Gooise hits en 8 keer 4 wijd leverden uiteindelijk 13 punten op. Maar dan de pitching. Zoals gezegd voelde het tijdens de wedstrijd niet zo, maar Jeroen en Jarno slaagden erin samen 17 keer 3 slag te gooien; voorwaar een prestatie van formaat. 3 Apeldoorners gingen zelfs 3 keer met een strike-out aan de kant!

De beer was voor Jarno Koenen. Niet vanwege zijn homerun, niet vanwege zijn vlekkeloze relief-optreden, maar vanwege het feit dat hij deze week nog geen vader werd zodat we überhaupt van zijn Braziliaanse aanwezigheid konden genieten. Iedereen hoopt dat Suzan de nieuwe Koenen-telg nog op z’n minimumst 8 dagen inwendig kan houden, zodat Jariño volgende week in de topper tegen het Haarlemse Driemteam van de partij is.

Zoals gezegd: volgende week de koploper. Thuis. Zal mij benieuwen….

Günther von Römertopf

P.S. Na het succesvol verdedigen van een dissertatie over zijn ontwikkeling als sporter is de laatste HCAW 3-er zonder diploma nu ook professor: Jeroen Hubert is afgestudeerd aan de Johan Cruijff- academie. Maar dat is natuurlijk logisch!

Coach Berrevoets complimenteus: “ik heb een goed potje honkbal gezien”

Kent U dat gevoel? Dat je eigenlijk niet zo goed weet wat je voelt? En dat je dat vervolgens ook een paar dagen niet te binnen schiet? Zodat het stukje dat je aan het schrijven bent en nog alleen hangt op het beschrijven van een gevoel veel te lang op zich laat wachten? En dat je dan vervolgens uit armoede maar besluit om juist dát gevoel te beschrijven? Nou, dat gevoel bekroop net de opsteller van dit stukje….

Net als vorige week begon HCAW voortvarend, zij het dat deze keer niet de eerste maar de tweede inning een hele leuke bleek te zijn. Na goed kijk- en slagwerk van HCAW en een foutje van TIW stond er zomaar ineens een schier onoverbrugbare 0-7 stand op het imaginaire scorebord. De daaropvolgende innings veroorzaakte de vraag of het ging regenen dus nog de meeste spanning. Regelmatig werden de puntjes bijeen gesprokkeld door goed slagwerk, en de middag kabbelde eigenlijk wel lekker door.

Maar niet alleen aan slag draaiden de Gooise gladiatoren lekker. Ook in het veld zag het er goed uit. Keetelaar heerste op de heuvel, en het veld maakte prima nullen. Zelfs de amusementswaarde voor de toeschouwers werd in de gaten gehouden getuige de jongleeract die Bogaard in het rechtsveld opvoerde. Toen de 5e inning zonder hemelwater werd afgerond, en de wedstrijd dus geldig was, was de opluchting bij HCAW compleet. Wat een weelde na het dubbele verlies van vorig jaar!

Na 6 volledige inning verliet Keetelaar bij een stand van 0-13 de heuvel en nam sterwerper Jeroen Hubert het over om voor de vorm eventjes de laatste 3 nullen te maken. Maar het liep iets anders. TIW begroette Jeroen met een aantal striemende hits en scoorde in de 7e inning 5 punten, waardoor het reeds opgeborgen materiaal weer snel uit de verpakking gehaald moest worden. In de 8e klaarde Hubert het klusje vlot, maar ook in de laatste inning moest hij na verschillende honkslagen 4 punten toestaan. En passant plaatste Jeroen het optreden van Robert dus wel in een heel ander daglicht, maar de punten gingen gewoon mee naar de vallei: 9-13.

De dug-out van TIW deed denken aan een kapotte strandstoel: je kunt er wel in zitten maar echt lekker is het niet. Eerlijkheid gebied te zeggen dat het wel beter is dan vorige jaren, maar de bijnaam het “insectarium” is nog steeds van kracht. Zoals gezegd is het wel minder geworden door boomkap, maar er zijn nog steeds erg veel vliegjes en ander ongedierte. Geen lekkere plek om op de bank te zitten. Gemene dwarslatjes, niet echt veel ruimte, een zichtblokkerend pijpje op ooghoogte; kortom: veel klein leed dat het niet een onverdeeld genoegen maakt om er te zitten. Een 3,8.

Volgende week WSB. Thuis. Het zal mij benieuwen…..

Günther von Römertopf

P.S. Vanaf deze plaats ook complimenten aan de materiaalman van TIW. Waar de rest van de teams in de buitengewoon aantrekkelijke 2e klasse A het moet doen met een doodgewone slagkooi is men in Diemen de trotse eigenaar van een regelmatige gelijkzijdige slag”kubus”. Leuk!