Opening Day duurt één inning

De Reserve Reserves – voorheen derde, tegenwoordig tweede team – maakten zich in het paasweekeinde van 2009 op voor een enerverend seizoen. De gelederen versterkt, de messen geslepen en de strippers ontmaagd, belooft het een jaar te worden als nooit te voren.  

Met lede ogen hadden de kinderen der honkbalvallei aan moeten zien hoe de Grote Kale Leider de Deense steppe verkoos boven de Hilversumse hei. Gelukkig werden zijn schoenen gevuld door de terugkeer van de Grote Grijze Leider. Daarnaast werd de selectie versterkt met keystone specialist Joost ‘Jopie de Albino’ en zijn broer Erik ‘de broer van Jopie de Albino’ Calis.  

Voor Opening Day kwam direct de Groningse delegatie van Caribe op bezoek. Onze Noordelijke vrienden startten met een jonge werper, gesteund door een veld van ogenschijnlijk ijzersterke – overwegend Antilliaanse – atleten.  Fysieke superioriteit en een imposante de kilometerstand ten spijt, begonnen de Groningers dramatisch. Hoewel dramatisch doorgaans wordt gedefinieerd als een viertal punten achterstand, of vijf wellicht, maar hooguit zes, liep de eerste slagbeurt van HCAW uit op een waar slagveld: 14 Bussumse slagbeurten, 10 punten, 6 hits, 3 fouten, en een wissel.De arme jonge werper van de bezoekers gooide weliswaar een fiks aantal ballen, maar maakte slechts één uit. Tot groot medelijden van de massaal op het zomerweer afgestroomde honkbalfans, kon de beste man na acht man alweer inrukken, in de wetenschap dat de wedstrijd was gespeeld. Na slechts één inning stond een stand op het virtuele scorebord van 10-0. Een simpele conclusie bleek waarheid: Opening Day duurde één inning. 

Het vonnis werd voltrokken door de werpersstaf van de thuisploeg. Jeroen Hubert (11) en Papi Bronner (4) waren samen goed voor 15 strike-outs en zelfs een ontstellend brute homerun van de vijandelijke catcher kon daar weinig aan veranderen.  

Mede dankzij de 3 uit 3 van Bouwman, de 3 uit 3 van Keet – wiens zoontje zorgde voor misschien wel het grootste, maar in ieder geval het bloederigste spektakel – de 3 uit 5 van Yuri Paparin en ondanks een 0 uit 5 van Milan, eindigde de wedstrijd in een 14-4 eindstand. In de achtste inning sloeg Erik – jawel, die nieuwe – met een mooie double Bouwman over de thuisplaat, om de wedstrijd te beëindigen. Op naar die gasten uit Oldenzaal… K   

Was getekend, Peter Paul

De honkbaljaargang van 2008 is voorbij gevlogen. De zaalvoetbalschoenen waren nog maar net opgeborgen, of de seizoensafsluiter bij Caribe stond weer op het programma.

Hoewel het inmiddels toch al 28 september was, scheen de zon hevig in de lage landen. Het beloofde dus een lekkere nazomerpot te worden, ware het niet dat Groningen blijkbaar buiten de meteorologische landsgrenzen valt. Terwijl honkballers, hockeysters en Nordic Walkers elders in de Benelux gestaag aan hun teint konden werken, stond het exotische gezelschap in Groningen gewoon in de regen.

Het werd vooral de wedstrijd van de ambities van de Paaps. De werper – eveneens bekend als Jasper ‘Papi’ Bronner – sprak voorafgaand aan de wedstrijd ferme taal. Hij verkondigde de intentie om zijn carrière voort te zetten in het buitenveld. De ranke doctorandus werd prompt op zijn wenken bediend, met een veelbelovende basisstek in het Groningse linksveld.

De Paaps bleek echter ietwat onwennig. Terwijl de koortsige Hubert verdienstelijk op de been bleef tegen de Groningse slagploeg, waren noch hoge of lage, noch harde of zachte ballen besteed aan de onzekere, kersverse, donkerharige linksvelder. In navolging van de hologramknuppel, bleek hij in Groningen ook over een hologramhandschoen te beschikken, waardoor een zekere vangbal ogenschijnlijk onmogelijk voorbij ging aan El Papi. Een ongelukkige mis-scoop en onzuivere aangooi later, prijkten daardoor al vroeg in de wedstrijd vier onverdiende punten op het scorebord.

De foutenparade en regenbuien ten spijt, bleef de goede sfeer intact en maakten de Bussumers zich op voor honkslagen op de drollenwerper uit het noorden. Hoewel Caribe toch echt beschikt over een stevige fastballwerper – zo bleek later in de wedstrijd – was voor de gelegenheid een veredelde darter overgekomen uit de dug-out. Ballen harder dan 27 mijl per uur bleken een unicum, maar HCAW kreeg nauwelijks vat op de Antilliaanse curba’s.

Voor de neutrale toeschouwer viel er uiteindelijk toch nog het een en ander te genieten. De thuisploeg scoorde vroeg in de wedstrijd dus al vier punten met dank aan de ambitieuzeling in het buitenveld, maar ook invaller Ivo van den Brand – die zich dit seizoen ontpopt als de ultieme BP-werper – deed zijn recent verworven reputatie eer aan met een verdiende homerun tegen.

 

Waren de Bussumers dan helemaal voor Jan Doedel en een paar regendruppels afgereisd naar het hoge Noorden? Allerminst! Met het eerste honk bezet door Remco, het tweede honk door Eelco en een double in het midveld, ontpopte zich een schouwspel waar Bernie Ecclestone jaloers op zou zijn. Ed de Kroket moest op weg naar thuis, en werd hierbij opgejaagd als ware de dood hem op zijn hielen! Remco Tolenaar, slechts 57 keer zo rap als de soggy Soestenaar, trakteerde Ed op een portie imposante verbale vuurkracht:

 GAAN ED, GAAAAAN ED, LOPEN ED,LOPEN ED,LOPEN ED,GAAAAAAN ED!!!

Het moge geen verrassing zijn… De Kroket schrikt nog regelmatig wakker van de gedachte aan helleman Tolenaar. Een waardige seizoensafsluiter. Peter Paul

En natuurlijk: de bom van Tolenaar

Lang hebben we erop moeten wachten bij HCAW3, lang duurde het en lang keken we er naar uit (in ieder geval ondergetekende). Natuurlijk zijn we pacifisten en natuurlijk komen we om te honkballen en niets anders, maar toch… ja toch, een beetje fijn was het wel, die bench clearing brawl.

Olympia Haarlem – HCAW3, poging twee. Nadat de eerste exercitie met de bollen van Papi strandde in de kantine van de-club-die-vroeger-gewoon-Tybb-heette, kon HCAW zich op deze zonnige zaterdag opmaken voor de tweede helft van een ouderwetse double header. Na een routinematige overwinning op vrijdagavond, togen de Bussumers op 20 september naar Haarlem voor een slopende pot op een uitgestrekte grasmat.

Papi Bronner begon op de heuvel en gooide niet onverdienstelijk. In vijf innings kon de geboren Gooiboy echter niet verhinderen dat de Kennemers vijf man (onverdiend) over de thuisplaat brachten. Bouwman dook dat het een lieve deugd was (een kleine sneak preview van wat een week later volgen zou), Milan de kekke Kroaat verwerkte grondbal na grondbal, maar desalniettemin moesten de bezoekers aan de slag met een inhaalslag.

Het startsein voor de comeback werd enigszins verrassend gegeven door Remco Tolenaar. Niet zozeer verrassend door de hoofdrolspeler, als wel door de wijze waarop. Met een gratie zelden vertoond op het honkbalveld, joeg de man uit de Meent de bal over de hekken in het linksveld. Een dajakker van de opperste orde dus, waar zelfs gastspeler Salinero, a.k.a. Fons, a.k.a. Seb de midvelder, niet aan kon tippen.

HCAW kwam terug, de score liep op en hetzelfde gold voor de gemoederen. De zon bleef branden en de sfeer werd grimmig. De zoveelste honkslag voor eerdergenoemde Kroaat, gevolgd door een gezonde portie RBI’s, betekende de doodsteek voor de verhitte werper van de thuisploeg. De onsportieve pitcher, die opvallende gelijkenissen vertoonde met een doorsnee kroegkamper, ging Milan in een moment van verstandsverbijstering bij de thuisplaat te lijf, hetgeen ontaardde in een ware knokpartij. Geslagen werd er nauwelijks, maar in omvang was het schouwspel zonder meer de moeite waard. Op punten gewonnen door HCAW werd de brawl uiteindelijk gesust door het arbitrale duo en kon de wedstrijd bij een ongewijzigde (inmiddels) voorsprong voor de Bussumers worden voortgezet.

Bedaard en kalm, met wat pap in de benen en een latent hoge testosteronspiegel, stond de inning op het punt te worden afgerond, toen een kleine oproer-oprisping aan Haarlemse zijde nog roet in het eten leek te gooien… de misplaatst arrogante tribuneklant annex teammanager, getooid in een opvallend roze polo, werd echter duidelijk terechtgewezen door een niet nader te onthullen – vocaal krachtige – voorbijganger.

Uiteindelijk leverde het vooral fysiek slopende weekend twee winstpartijen, een geslaagde knokpartij en een licht gebronsde huid op. Niet slecht dus, voor een stel reserve reserves. Olympia Haarlem – HCAW3: 6-9.

Peter Paul

Vrijdag 19 september 2008, HCAW3 – Herons: the return of the Deken, het Lustrum van Ed en de eerste basisplaats voor Keet na lang blessureleed.

Twee wedstrijden voor het einde van de competitie, trad HCAW3 in een bijna uitverkochte honkbalvallei aan tegen het Herons van voormalig HCAW-coryfee Jeroen Deken. Met de inhaalpot van nog geen etmaal later tegen Olympia Haarlem in het vooruitzicht, leken de Bussumers enigszins met de handrem erop aan de wedstrijd te beginnen.

De wedstrijd bleef lange tijd weinig verheffend en het was vooral te danken aan ex-coach Roy Berrevoets en de in de basisformatie teruggekeerde Robbert Keetelaar, dat het scoreverloop gunstig uitpakte voor HCAW. De beide routiniers noteerden respectievelijk 3 uit 3 en 1 uit 4, waarbij de lange schoolmeester liefst 3 RBI’s liet noteren.

Geheel in stijl van de wedstrijd, liet ook startend werper Jeroen Hubert zich niet bewegen tot grootste daden en hield hij inmiddels op vertrouwde wijze de gasten moeiteloos in bedwang. Met een enigszins teleurstellend aantal van 11 strike-outs (in acht innings), werd de wedstrijd zelden beroofd van haat tamme karakter. De man uit Huizen kreeg dan ook een kleine tegenvaller te verwerken toen bij de eindafrekening bleek dat de linkshander in zeven innings toch echt één man op het honk had toegestaan.

Desalniettemin resulteerde de eerste helft van het dubbelweekend in een vrij eenvoudige overwinning voor de ploeg uit ’t Gooi. In twee innings tijd werd uitgelopen naar een 7-0 voorsprong, die uiteindelijk doodbloedde in een 7-1 einduitslag, door een geflatteerde troostrun voor de Heerhugowaardsen.

Met nog twee lastige uitwedstrijden op het programma rest de vraag of HCAW3 na deze eenvoudige winst in staat zal zijn om haar derde plaats vast te houden, én of Ed zijn lustrum uit kan breiden. De man uit Soest, die een groeiend aantal uiterlijke overeenkomsten vertoont met voormalig stervoetballer en rasalcoholist Paul Gascoine, completeerde deze vrijdagavond volledig in stijl zijn vijfde Sombrero van het seizoen, waarmee zijn persoonlijke strike-out-tally die seizoen komt op twintig.

HCAW3-Herons: 7-1. Op naar Haarlem en Groningen (K)!Was getekend,

Peter Paul

 

Tja, dit wedstrijdverslag kan natuurlijk gaan over de ontstellend lange reis naar het Twentse Oldenzaal (nôh, wat een takke-eind), of over de individuele wedstrijdstatistieken (ja Daan, het was een beste dajakker) of over de eveneens belachelijk lange, troosteloze terugweg (wederom dat takke-eind), maar uiteindelijk gaat het maar om één ding… Nou ja vier eigenlijk. Of vijf of zes. Het is maar hoe je het bekijkt.

We schrijven zondag 24 augustus, Run ’71 versus HCAW3. Als gewaarschuwde mannen reisden de Bussummers af naar het oosten van het Oosten des lands. Vorig jaar ontpopte de uitwedstrijd zich immers tot een ware thriller, waarin vijandelijke honkslagen nauwelijks van de lucht waren. Gewaarschuwd dus: die Tukkers kunnen slaan! 

De opstelling van HCAW was in het Overijsselse dan ook navenant: Jariño verdedigde korte stop, de kekke Kroaat zat achter de plaat en Paparin regisseerde het buitenveld. Een as om van te smullen dus, en wetende dat Papi Bronner op de heuvel startte, Ed de Kroket de keystone completeerde en ook Jeroen Hubert, Tomba Urbanus en Remco Tolenaar op de basisopstelling prijkten, restte niets dan vertrouwen in een goede afloop. 

And we were wrong. Papi had het vroeg in de wedstrijd al lastig en had zichtbaar moeite om scherp en slinks de slagploeg van Run ‘71 te temmen. Een vroege achterstand was het gevolg en na drie innings werd de lange adonis vervangen door zijn bebrilde ploeggenoot Ibo ban den Brano.  

Voordat de linkshander kon beginnen met het beperken van de schade, had een geheime HCAW-troef al iets teruggedaan: Daantje Horn (jawel, wij hebben ook een Tukker!!) roste ietwat onverwachts de bal over het hek en nam en passent twee punten mee over de thuisplaat. Een spannende finale hing in de lucht; deze wedstrijd was nog allerminst gespeeld… 

Het vervolg was veelbelovend. Ibo wees de eerste zes slagmensen genadeloos terug en de inmiddels zesde inning ving aan met een spannende tussenstand. Maar toen begon het…

Openingsslagman Run ’71, 0 slag – 0 wijd, fastball aan de buitenkant… BAM! Linedrive door het midden. Double. Niets aan de hand nog. Man op twee, nul uit, alles in eigen hand. En zo geschiedde. De volgende man ging uit. Één uit dus. Derde slagman: fastball… BAM!! Homerun. Bullocks, het gat groeit met twee punten. Volgende bal… BAM!!! Homerun.

Voor de meeschrijvers, jawel, dit heet gewoon ‘back-to-back’. Tegenvallertje dus, maar dit had-ie nodig kennelijk, die Brabo op de heuvel. De boosheid vertaalde zich in een setje change-ups, waarna de inning teleurstellend edoch daadkrachtig werd beëindigd. Zevende inning. Het scoreverschil inmiddels fors, maar hoop leefde voort in de Noord-Hollandse harten.Eerste bal van de inning, fastball uiteraard…BAM!!!! Serieus?! Ja echt. Homerun. Surrogaatcoach Keetelaar kan zijn ogen niet geloven en bestijgt de heuvel voor een praatje. “Zo haal ik je er mooi niet af. Maak een nul…,” aldus de lange leraar. Een rollertje volgt en de volgende slagman stapt naar de plaat. Daar staat-ie dan, de gedoodverfde tweede nul. Klaar voor de slacht. Of niet natuurlijk… BAM!!!!!! Homerun…

Even voor de goede orde. Het veld in Oldenzaal is niet groot, maar zeker ook niet klein. Stuk voor stuk waren het bommen. Liefst vier homeruns op de Brabo, eentje op El Papi en ook nog één van de Tukker in Gooise dienst.

Het is te danken aan de tuinvirtuoos uit de Copacobana dat de zevende inning een einde kreeg, maar het moge duidelijk zijn dat dit een wedstrijd was om nooit te vergeten. De reisafstand was gigantisch en de teleurstelling fors. De score liep in zeven innings op naar een verbazingwekkende 14–4 in het voordeel van de thuisploeg. Zo lang als de heenrit duurde, zo kort duurde de wedstrijd. Volgend jaar misschien een nieuwe poging..

 Peter Paul (blij met de keuze voor een alias…)