Joost, heb je voor mij de whiskey?

Amsterdam, 12 mei 2012 – Zaterdagmiddag vijf uur, het is niet een heel erg gebruikelijk tijdstip voor een wedstrijd van de Reserve Reserves. Gelukkig stond de hekkensluiter van de Eerste Klasse A op het programma. Na een shaky start werd het verschil gemaakt in één cruciale slagbeurt. Met de hakken over de sloot werd er met 3-6 gewonnen van de Herons uit Heerhugowaard.

Natuurlijk gaat het hier vaak over De Souza, zonder hem op de heuvel zouden de wedstrijden toch anders zijn. Maar soms zijn er dagen dat hij twee gezichten heeft, één aan het begin van de wedstrijd, en een totaal ander gezicht als hij een maal warm gedraaid is. Gisteren was zo’n dag.

Het begon allemaal redelijk onschuldig. Hij was gisteren zelf verantwoordelijk voor de bollen, en het begint al een beetje een traditie te worden dat hij dan kiest voor de platgeslagen Turkse variant. Iedereen mag dan zelf lekker aan de slag met sla en saus. Super Seb neemt er nog een extra, en dan nog een. VGM wil niet achterblijven en doet gezellig mee. GKL moest nog even klagen dat er geen A-merk drank geserveerd werd. Onbegrijpelijk want in “Zappie” zit gewoon een “A”, duh! En het werd nog gekker met de drank, want de klaagzang op het A-merk was nog niet gezongen of De Souza riep al “Joost, heb je voor mij de whiskey?”. Het beloofde een gezellige middag te worden.

Later bleek dat De Souza met z’n whiskey-uitspraak hoogst waarschijnlijk de saus bedoeld had, maar dat kwartje viel pas toen hij na een rotte eerste inning weer een beetje begon op te krabbelen. Geen drank dus, maar een typisch gevalletje van onderschatting leverde in de eerste inning twee punten op voor de Heerhugowaarders. Diezelfde onderschatting duurde aanvallend een paar innings langer. Pas in de vierde inning wisten de Bussumers het spreekwoordelijke pakje boter te raken. Geholpen door drie keer vier wijd en een foutje leverde deze inning vijf punten op.

Maar voordat we naar de vierde inning gaan moeten we toch nog héél even stilstaan bij de tegenwoordig nog zelden vertoonde ‘verborgen bal truc’. Deze truc wordt nooit meer vertoond omdat niemand er meer intrapt. Het is daarmee meer een actie die in de inmiddels welbekende “Bush League” thuishoort, nou ja, totdat iemand er wél intrapt, en dan is het een mooi meegenomen nul. De GKL wordt bedankt voor z’n gewillige medewerking.

In de vierde inning was het NoNoJoe die met een 2-0 achterstand en volle honken, met een harde hit door het midden het eerste en het gelijkmakende punt binnen sloeg. Keet leunde daarna de honken weer vol waarna Ed de Kroket de trekker mocht overhalen. Helaas was het zijn dag niet, misschien was de mosterd op, maar waar hij de bal ook sloeg, er zat altijd wel een handschoen tussen. Er zijn maar weinig honkballers die zo goed 0 uit 5 kunnen slaan als Ed. Mijn complimenten! Er werd dus even geen trekker overgehaald.


NoNoJoe slaat de eerste twee Bussumse punten binnen

Rikkie was gelukkiger en pakte de rally weer op door een bal hard langs de lijn te slaan, de man in blauw vond zelfs dat de bal aan de goede kant van de lijn het honk passeerde, dus dat waren weer twee punten én er hoefde een keer géén protest aangetekend te worden.Stand 2-4. Edgar frommelde vervolgens een bal half langs de tweedehonkman waarna de klap van GKL niet beloond werd met een RBI, maar de velderskeus zorgde nog wel voor het vijfde punt.

In de vijfde inning werd vervolgens een olijke duik van de midvelder door NoNoJoe omgezet in een tripple, die door een hit van Keet weer tot punt werd gepromoveerd. Het puntje dat door Herons in de gelijkmakend vier werd gescoord werd daarmee weer netjes weggepoetst. Stand 3-6.

Aanvallend was het toen wel zo’n beetje op, alleen Edgar ging onverdroten verder wat uiteindelijk geen punten meer opleverde, alleen een mooi slaggemiddelde, 3 uit 5 met een dubbel.

Ondanks de wat ongebruikelijke start-opstelling stond de verdediging als een huis. VGM bleek nog een aardig balletje te kunnen vangen en Jariño kan ook makkelijk z’n balletjes fielden op het tweede honk. Halverwege de wedstrijd verhuisde hij nog wel naar het derde honk waar hij het ook meteen druk kreeg. Hoogtepunt van de wedstrijd was de bare-handed-5-3 die een eind maakte aan de achtste inning.


Jariño maakt een einde aan de achtste inning

De negende inning was weer helemaal voor De Souza die met de PC achter de plaat weer behoorlijk de spots wist te vinden. De start zal dan wat roestig geweest zijn, drie keer drie slag in de negende inning is toch wel eindigen in stijl!

Hier vind je de boxscore en de statistieken van de wedstrijd, en hier de rest van het (drukke) programma voor de komende weken.

Loekie in “The Show”

Amsterdam, 6 mei 2012 – Het was een bijzonder weekend voor de Reserve Reserves. Na een reeks Internationals in hun midden gehad te hebben is nu ook de volgende stap gemaakt: We hebben een speler in de Major League, THE SHOW!

Nou ja, zover is het nog niet helemaal, het was een Show op MLB.TV, maar toch, we zijn nu héél dichtbij. Het gaat om sterwerper Loek van Mil die op het punt staat een MLB record te breken. Als hij een MLB-heuvel mag bestijgen is hij namelijk direct de langste werper die ooit in de Majors heeft gespeeld.

De historie met deze gigant gaat terug tot het jaar 2004, het jaar dat Loekie, zo werd hij toen nog genoemd, eindexamen HAVO deed. In dat jaar mocht hij al heel even ruiken aan absolute klasse (2e klasse A). Hoe dat afliep valt te lezen in het verslag van 4 juli 2004.

Lastig, maar gewonnen

Amsterdam, 6 mei 2012 – In de maanden mei en juni spelen de Reserve Reserves een recordaantal van 13 wedstrijden. Een aantal dat menig Reserve Reserve doet terugdenken aan lang vervlogen tophonkbaljaren. Gisteren stond de thuiswedstrijd tegen Hoofddorp op het programma. Het werd een dolle boel die vooralsnog als winstpartij de boeken in gaat. Het werd, onder protest, 9-7.

Omdat het protest over de calls van de scheidsrechters gaat, kunnen we hier, zolang het onder de rechter is,  niets over zeggen. Wel was iedereen het na de wedstrijd over twee dingen eens: Foutbal!! En ook over dat het jammer genoeg een poppenkast werd. Sommigen claimen zelfs Jan Klaassen en Katrijn gezien te hebben…

Waar alle Reserve Reserves het zeker ook mee eens zijn is dat De Souza een aardig staaltje werpen heeft laten zien. In deze drukke maanden is het heel erg waardevol dat hij ook tegen lastige tegenstanders als Hoofddorp ‘diep’ kan gaan. Gisteren zelfs weer een complete game. Petje af! En wat voor petje? Een echt nieuw RR-petje waarmee voor het eerst gespeeld werd.

Aanvallend werd het een moeilijke wedstrijd voor de goedlachse Bussumers. In acht slagbeurten kwamen ze tot maar 9 hits. Gelukkig werden deze hits goed getimed en uitstekend gecombineerd met een zestal veldfouten, van Pioniers. Zo konden in de achtste inning drie hits en twee fouten resulteren in vier punten. Twee om gelijk te maken en twee om het verschil te maken.

De moeilijke wedstrijd zorgde er ook voor dat de slaggemiddeldes allemaal weer op de site passen. En voor de kritische volgers: In het ‘Top Batters’ lijstje (rechts op deze pagina) moet je om een ‘gemiddelde’ te hebben, meer dan 10 at bats hebben. Via de “Team” pagina of de daaronder vallende “Batting stats” en “Pitching stats” pagina’s zijn overigens alle statistieken terug te vinden, inclusief ‘life-time’ stats.

Alleen VGM en Gagarin wisten de werpers van Pioniers meer dan één keer te verschalken. Gagarin deed dat zelfs met twee dubbels en lijkt alweer hard op weg naar de batting crown (geen druk). VGM eindigde met 2 uit 4 waarbij ook aangetekend moet worden dat dat meer was geweest als de Hoofddorpers niet met hun rug tegen het hek aan hadden gespeeld.

Ook moet de honkslag van Edgar in de 8ste inning genoemd worden. Het gelijkmakende punt was net nogal lelijk binnen gefrommeld, en hij mocht met het tweede en derde honk bezet de genadeklap geven. Zo gezegd zo gedaan. Een droge harde klap door het ‘in’ spelende infield was goed voor twee cruciale en winnende punten.

Verdedigend stond Edgar ook z’n mannetje. Scherp op de belangrijke momenten en foutloos toen hij het hardst nodig was. In de eerste helft van de negende inning leek het nogal peniebel te worden. De eerste slagman ging nog uit met een eenvoudige vangbal in het rechtsveld, al zal VGM daar een iets andere lezing over hebben. De volgende slagman wist vervolgens met een dubbel op het tweede honk te komen. En dat betekende dat het gelijkmakende punt aan slag kwam, een oude bekende, Nick Fridsma. Hij had al twee dubbels geslagen, dus extra scherpte was vereist, en niet alleen van De Souza.

(dit stuk is gecensureerd)

Na de vier wijd van Nick kwam Theunissen aan slag. Bij HCAW misschien minder bekend dan dhr. Fridsma, maar in de wedstrijd al goed voor een bom en drie ribbies. Het gevaar was dus verre van geweken. Maar gelukkig was De Souza nog scherp van de vorige slagman en forceerde hij een grondbal die resulteerde in een 6-4-3 dubbelspel. Einde wedstrijd!

Het bleef nog lang onrustig in de Vallei. De kantine heeft in ieder geval een top-avond gehad, niet in de laatste plaats door de nazittende Hoofddorpers die uiteindelijk er dus toch maar een leuke avond van hebben gemaakt.

Nog één keer Enter Sandman

Wie het Amerikaanse honkbal een beetje volgt kan het niet ontgaan zijn, er is een nieuw fenomeen aan het firmament verschenen. Precies een week geleden speelde de 19-jarig Bryce Harper z’n eerste Major League wedstrijd, en vanaf dat moment staan Washington en verre omstreken in vuur en vlam voor dit super talent. En tot nu toe helemaal terecht. OK, hij sloeg geen homerun in z’n eerste slagbeurt, maar dat is misschien maar goed ook als je de lijst met Rookies bekijkt die dat ooit wel gepresteerd hebben.

Op die lijst staan een paar honkballers die ik van naam ken, soort van, maar echt hele grote helden zijn het nooit geworden. Verder staan er ook 21 spelers op die in hun hele Major League carrière maar één homerun hebben geslagen, in die ene eerste slagbeurt dus. Dat moeten 21 hele bijzondere verhalen zijn. Treurig, dramatisch en mooi tegelijk.

Maar daar staat Bryce dus niet tussen. Hij sloeg een comebacker naar de werper in z’n eerste at bat, en eindigde de wedstrijd met 1 uit 3. Een mooie dubbel in z’n derde slagbeurt, en een bijna historische sac-fly in de 9e inning. Het punt dat hij met die klap binnen sloeg leek even beslissend te worden. Twee innings eerder leek hij ook al beslissend te worden. Bij zijn streep vanuit het linksveld had de honkloper toch écht uit moeten zijn, als de catcher tenminste z’n handschoen had dichtgehouden. Maar goed, de Dodgers kwamen langszij, zowel in de 7e als de 9e inning, en een inning later was het sprookje helemaal over toen Kemp met een walk-of-homer de wedstrijd besliste.

We zijn nu een week en vijf wedstrijden verder, en Bryce heeft nog een paar fantastische aangooien gemaakt, springend tegen een muur een bal gevangen en vier dubbels geslagen. 6 uit 16 met 3 ribbies is een fantastisch begin van een mooie, lange carrière, misschien, als er niets mis gaat, als hij niet naast z’n schoenen gaat lopen, en als hij heel blijft.

Deze week checkte ik elke ochtend even snel wat Bryce gepresteerd had die nacht. Zo ook vanochtend. Bryce was voor het eerst echt beslissend geweest. Op zijn dubbel in het linksveld werd in de 6e inning de 2-1 gescoord. Het bleek het winnende punt te zijn. Maar gek genoeg interesseerde me dat even niet, want ander nieuws van vannacht sprong meer in het oog. Misschien wel op het moment dat Bryce contact maakte voor z’n dubbel, op dat moment gebeurde er namelijk ook iets verschrikkelijks. Op een ander veld, in een andere tijdszone, met een andere speler.

Mariano Rivera is van 29 november 1969, heeft een hele carrière achter zich, is een legende, de beste closer ooit, met de meeste saves, met de meeste seizoenen met 20, 25 en 30 saves, en heeft nog een hele waslijst met andere record stats.

Sinds de nacht van 31 oktober op 1 november 2001 is Mo mijn held, samen met Jeter. In-between-jobs was ik zes weken na de aanslag op de Twin Towers, op de bonnefooi op het vliegtuig naar NY gestapt om daar twee wedstrijden van de World Series te zien. Dat was de bedoeling tenminste, de kaartjes moesten nog wel ergens van de zwarte markt opgepikt worden, en dat lukte. Iets meer dan 2.000 harde Nederlandse guldens kostte die twee kaartjes, drie als je het valse kaartje mee telt. Maar het was elke cent dubbel en dwars waard.

Game 4, het is net twaalf uur ’s nachts geworden, 1 november. De Yankees staan 2-1 achter in wedstrijden en de stand is 1-3 voor de D’backs. Het is de negende inning, er zijn twee uit. Martinez swingt op zijn eerste bal en zorgt ervoor dat de nachtmerrie van reliever Kim begint. De bal gaat het park uit en Martinez neemt met z’n homerun ook O’Neill mee over de thuisplaat, de stand is gelijk.

Voordat de 10e inning begint schalt uit de luidsprekers “Enter Sandman” van Metallica, op een bijpassend volume. Het publiek wordt gek, ik ook, dit is de opkomst van Mo, Mariano Rivera, de top closer die nu de gelijke stand moet vasthouden. En hij houdt stand, de Diamondbacks komen niet verder dan drie grounders, 6 naar 3, 3 alleen, en 4 naar 3. Klaar na 13 pitches. Priceless!

In de volgende slagbeurt sneuvelen de eerste twee Yankees. Vangballen in het buitenveld, niet slecht geraakt. Kim is er niet gerust op. Jeter is de volgende, een lange slagbeurt, meer dan vier minuten, volle bak, foutbal, foutbal, foutbal, en dan de ontlading, de negende pitch van de slagbeurt. Jeter wordt “Mr. November” door de bal er in het rechtsveld uit te slaan. Kim zakt door de heuvel. Het is 2-2 in wedstrijden, Mo krijgt de win, en er een fan-for-life bij, ik dus.

De volgende dag, een volgende wedstrijd, en ik wordt nog een keer bevestigd in de keuze van mijn nieuwe idool. Weer de 9e inning, de Yankees weer 2 punten achter, weer 2 uit, maar ook weer Kim op de heuvel. Deze keer slaat Brosius een homerun met Soriano op de honken. Het is weer gelijk. Mo krijgt de 11e inning en houdt het droog. De 12 inning van de thriller wordt namens de Yankees toepasselijk gegooid door Hitchcock. Een walk-off-single van Soriano. Yankees win! Het is 3-2 in wedstrijden. De Series gaan terug naar Arizona, en ik naar Amsterdam.

Terug naar het heden. Want ook zonder al zijn fantastische statistieken en epische wedstrijden houdt Mo gewoon van honkbal. Hij weet dat hij de man is voor de laatste inning, dat is hij al jaren, maar hij vindt het ook leuk om bij de batting practice wat balletjes te vangen. Het duurt in de regel dan nog wel een paar uur voordat hij de bal krijgt om de wedstrijd de veilige haven in te loodsen. En vannacht ging dat fout, een makkelijke vangbal, een beetje rare stap op de warning track, en hij stort ter aarde. A-Rod schrikt zich rot, Girardi sprint naar het buitenveld. Het is niet goed. Met tranen in z’n ogen vertelt Mo later wat er allemaal kapot is in z’n knie.

Het komt misschien nooit meer goed. Einde carrière. Maar misschien, heel misschien gaat hij toch nog revalideren, valt het mee, en is hij weer fit voor het postseason. Of voor de World Series, en als dat zo is, ga ik weer proberen aan een ticket en een kaartje te komen. Nog één keer Enter Sandman, nog één save, en laat Bryce dan maar de laatste strike-out krijgen, zijn tijd komt nog wel.

Remmie jinxt E.R.A. De Souza

Amsterdam, 30 april 2012 – De tweede zege van het seizoen kwam niet in gevaar, maar de honkbalgoden willen duidelijk niet getergd worden. Net als in alle andere sporten barst het in honkbal van het bijgeloof, en dat zal voor de Reserve Reserves na vandaag niet minder zijn geworden.

De Souza nam een zeer comfortabele 2-20 voorsprong de gelijkmakende 7e inning in, toen Remmie vol enthousiasme begon met een grote schoonmaak van de riante dug-out. Eerst moesten de resterende Turkse broden en de overgebleven pastasalade van Ed de Kroket eraan geloven. De plastic bekertjes werden netjes opgeruimd, de pakken frisdrank geleegd en netjes in de vuilnisbak gedeponeerd, niets aan de hand. Maar toen ging de overijverige Remmie te ver. De knuppels werden alvast ingepakt! Noem het bijgeloof, noem het een ongeschreven regel, je doet het in ieder geval niet. Het resultaat was zes hits en vier punten van Olympia. 20-6. En bedankt.

Gelukkig werd er door de Reserve Reserves niet alleen aan het E.R.A. van De Souza gewerkt, maar lag de nadruk toch echt op het slag- en slugginggemiddelde. De 20 punten zijn niet aan komen waaien, er werden 21 hits voor geslagen. De tot dat moment voor het seizoen nog slaggemiddelde-loze Super Seb begon direct sterk in de eerste inning. Een hangende curve, gecalled door de GGL, werd genadeloos het park uitgeslagen. Hij nam Edgar mee die zichzelf op het honk had geleund.

Super Seb had daarna ook nog wel een aardige dag. De dinger werd aangevuld met drie singles én twee keer vier wijd waardoor hij op een onnavolgbaar slaggemiddelde van 1.000 uitkomt. Helaas voor hem betekent dit dat hij met hetzelfde probleem als de GKL te maken heeft: het stats-programa op deze site heeft moeite met geloven dat dit slaggemiddelde klopt, waardoor beide heren voorlopig even buiten de totalen worden gehouden.

Rikkie, de PC en Krijtje hadden ook een 1.000-dag. Krijtje had alle twee zijn hits in de 2e inning. En normaliter zou ik het hier hebben over de bom die via de bovenkant van het rechtsveldhek het veld verliet, maar de slagbeurt daarvoor leverde een veel unieker beeld op. Nadat hij met een hit Jariño over de thuisplaat had gebracht schoof hij slagman voor slagman langzaam door naar het derde honk. En toen gebeurde het. Een nogal wild gegooide worp hobbelde langs de catcher, en Keet besloot dat dit hét moment was om zelf naar de thuisplaat te hobbelen. De werper voelde zich daardoor gedwongen hetzelfde te doen waardoor er een spannende situatie dreigde te ontstaan. Vol overtuiging gooide Keet er vervolgens een sliding uit…. safe! De catcher was zo geschrokken dat hij vergat te gooien. Natuurlijk was er ook niemand die dit unieke beeld kon vastleggen, je verwacht zoiets gewoon niet. Daarom hieronder het bewijs dat er toch echt gegleden is.

De PC had ook een bijzondere dag. Geïnspireerd door het optreden van Gagarin twee weken geleden (5 uit 6) ging hij er ook een dagje lekker voor staan. De eerste twee hitjes waren niet al te mooi (lelijk), maar hij kreeg er steeds beter zicht op. Al was dat aan het begin van slagbeurt drie niet echt te merken. Een curvebal zorgde voor een roei in het luchtledige waardoor hij zelfs even met beide voetjes van de vloer, en met de knieën in het slagperk terecht kwam. Hij had direct de lachers op z’n hand. In Amerika betekent zo’n actie dat je er weinig kijk op hebt, maar toen de Olympiaanse Yank dezelfde bal nog een keer richting thuisplaat slingerde werd deze door de PC daadkrachtig de andere kant op geslagen voor hit nummer drie. De Yank snapte het niet meer, en moest het bijltje erbij neergooien. De Nederlandse Olympiaan die het mocht overnemen werd vervolgens ook nog twee keer verschalkt waardoor de PC eindigde met 5 uit 5, net iets beter dan 5 uit 6 dus.

Rikkie verving in de zesde inning Edgar die al twee hits verzameld had, en wist als Super Sub (niet te verwarren met Super Seb) ook twee striemende hits en daarmee een slaggemiddelde van 1.000 bij elkaar te harken. Ook VGM en No-No-Joe mochten twee hits noteren, maar het meest genoten hebben we toch wel van Ed de Kroket. Na zes innings in de anonimiteit geleefd te hebben (0 uit 2, 2x 4 wijd) haalde hij met drie honken bezet fiks uit. De tripple in het rechtsveld zorgde voor een mooie afsluiting van de wedstrijd, waarna Jopie met z’n tweede opofferingsslag van de wedstrijd de toegift verzorgde.

Het succes van de Bussumers was voor een belangrijk deel te danken aan de GGL die vorige week uitstekend scoutwerk heeft verricht. Met die kennis en gedisciplineerd slagwerk werd Olympia eenvoudig verslagen. We zijn dan ook benieuwd wat er volgende week als scouting rapport naast de line-up genoteerd wordt. Misschien steken we er nog wat van op.